ضرورت ياد خدا و ارتباط آن با ياد كرد خدا از ما

The Necessity of God’ Remembrance and Its Relationship with Our Remembrance by God

اين مقال، شرحي است بر مناجات ذاكرين امام سجاد عليه‏السلام. در يكي از فرازهاي اين دعا، امام عليه‏السلام به طلب آرامش و سكونت دل با ياد خدا اشاره دارند؛ زيرا اضطراب، نگراني و دلواپسي لازمه زندگي دنيايي است. ياد خدا، بالاترين لذايذ است. وقتي انسان به عمق اين لذت پي مي‏برد، از اشتغال به لذايذ گذراي دنيايي به درگاه خدا دل به شكوه گشوده، استغفار مي‏كند. از سوي ديگر، ياد خدا دوطرفه است، اين‏گونه نيست كه فقط ما بايد به ياد خدا باشيم؛ خدا نيز هرگز از ما و احوالمان غافل نيست. اين يادِ دوسويه، لذتي بي‏نهايت براي انسان دارد؛ اينكه ما بدانيم خالق و خداي مهربانمان نيز به ياد ماست و لحظه‏اي از رحمت و بركات خود نسبت به ما دريغ ندارد، لذتي مضاعف دارد.

The present paper seeks to elucidate Imam Sajjad’s words in his supplications of invokers. In one of the phrases of this supplication, Imam Sajjad (peace be upon him) refers to seeking the tranquility of heart by God’s remembrance, because anxiety, worry and uneasiness are the necessities of worldly life. God’s remembrance is the highest pleasure. When man realizes the depth of this pleasure, he complains about his engagement in passing worldly pleasure and asks pardon of God. On the other hand, God’s remembrance is two-way. This is not such that only we remember God. God is never inattentive to us and our conditions. This two-way remembrance has an infinite pleasure for man. If we know that our kind creator and God remembers us and never denies his blessings and mercy from us, we will have additional pleasure.