جايگاه و كاركرد روايات در تفسير بر اساس ديدگاه علّامه طباطبايي

The Status and Function of Hadiths in Interpretation of the Quran, Based on Allamah Tabatabaii’s View

روايات و آثار منقول معاصرانِ نزول، بخشي از واقعيت تفسير قرآن را به خود اختصاص داده و قرآن‏پژوهان همواره توجه ويژه‏اي به اين روايات داشته‏اند. اين در حالي است كه علّامه طباطبايي در تفسير «الميزان»، منهج تفسير قرآن به قرآن و بي‏نيازي آن از روايات تفسيري را مطرح كرده است. اين نوشتار با روش تحليلي ـ توصيفي درصدد بررسي مبناي مرحوم علّامه در مورد جايگاه روايات تفسيري و ميزان و كيفيت كاربرد روايات تفسيري در تفسير «الميزان» است. بنا بر تصريح علّامه، تفسير برخي از الفاظ مبهم آيات يا دستيابي به تفسير برخي از آيات مشكل، نيازمند مراجعه به تفسير پيامبر است. از ديگر سو، مرحوم علّامه در بيان روش صحيح تفسير، استفاده از روايات در موارد ممكن را لازم مي‏شمارد. افزون بر اين مباني، علّامه در تفسير خود، ذيل بسياري از آيات، به گونه‏هاي مختلف، از روايات تفسيري بهره جسته است.

The hadiths and works of contemporaries of the Quran’s revelation constitute a part of reality of Quranic commentary and researchers of the Quran have always paid particular to these hadiths. This is while Allamah Tabatabaii proposes the way of interpreting the Quran by Quran and independence form interpretive hadiths in his work, Al-Mizan Commentary. Using a descriptive-analytical method, the present paper seeks to study the basis of Allamah Tabatabaii’s view about the status of interpretive hadiths and the quantity and quality of their application in Al-Mizan Commentary. Allamah Tabatabaii asserts that interpreters should refer to Holy Prophet’s interpretation in order to interpret some ambiguous phrases in Quranic verses or some difficult verses. On the other hand, he believes that it is necessary to use hadiths in possible cases when he explains the correct way of interpretation. In addition to these principles, Allamah Tabatabaii has used interpretive hadiths in different ways in the postscript of many verses in his commentary.