نوروفلسفه از آغاز تا به امروز

Neurophilosophy since the Beginning until Now

بيش از 30 سال پيش، اصطلاح نوروفلسفه براي توصيف حوزه ي جديد و نوظهور پژوهش-هاي ميان رشته اي ابداع شد. اين اصطلاح با انتشار كتاب نوروفلسفه (1986) توسط پاتريشيا چرچلند وارد بحث هاي فلسفي شد كه هدف آن معرفي نوروساينس به فيلسوفان و معرفي فلسفه به نوروساينتيست‌ها و با تاكيد بيشتر بر مورد اول بود. نوروفلسفه تمايل خاصي براي كساني كه اعتقاد به فيزيك نگري دارند ايجاد مي كند؛ چنانكه براي مثال اين شاخه از علم به خوبي توانسته است شكاف بين آگاهي و پديده هاي فيزيكي را پر كند. اين اصطلاح منعكس كننده تحولات بالقوه انقلابي است كه در آن نظريه هاي مطرح در مورد ذهن با نتايج حاصل از نوروساينس درباره سازماندهي مغز تركيب مي‌شوند. هدف اين حوزه ايجاد همكاري بين نوروساينس، روانشناسي، ژنتيك، زيست شناسي تكاملي و فلسفه است كه منجر به درك بهتر ذهن انسان مي شود.

More than 30 years ago, the term neurophilosophy was developed to describe a new domain of interdisciplinary researches. Introducing the neuroscience to philosophers and also philosophy to neuroscientists, Patricia Churchland published his book entitled neurophilosophy (1986), although the greater emphasis was on the first one. Neurophilosophy creates a particular interest to those who believe in physicalistic. For example, neurophilosophy has been able to fill the gap between consciousness and physical phenomena. This term reflects potentially revolutionary developments in which proposed theories about the mind are combined with neuroscience results about the organization of brain. The goal of neurophilosophy is to make cooperation among neuroscience, psychology, genetics, evolutionary biology and philosophy; so it leads to better understanding of the human mind.