هند و شانگهاي

INDIA AND SHANGHAI

از آغاز شكل‌گيري سازمان همكاري شانگهاي در سال 2001 ميلادي، هند درخواست عضويت دايم در اين سازمان را مطرح كرده است. دلايل و انگيزه‌هاي چندي سبب تلاش هند براي عضويت در شانگهاي شده است كه مي‌توان آنها را در قالب استراتژيك، سياسي ـ امنيتي و اقتصادي موضوع توجه قرار داد. از منظر استراتژيك، هند در پي دستيابي به دروازه‌هاي آسياي مركزي و جلوگيري از نفوذ پاكستان در اين منطقه و ايجاد جهاني چند قطبي با نزديكي هرچه بيشتر به چين و روسيه است. از منظر سياسي ـ امنيتي، اين كشور درپي به حداقل رساندن اختلافات مرزي خود با چين بر سر خطر مرزي مك ماهان، و اختلاف با پاكستان بر سر منطقه جامو و كشمير است. از منظر اقتصادي نيز اين كشور درپي دستيابي به منابع انرژي ارزان قيمت نفت و گاز كشورهاي عضو سازمان همچون روسيه و ايران، و يافتن بازارهاي مصرفي براي كالاهاي هندي مي‌باشد. هدف اين مقاله بررسي انگيزه‌هاي هند براي عضويت در شانگهاي از اين سه منظر است.

From the beginning of the formation of the Shanghai Cooperation Organization in 2001, India has raised the request for permanent membership in the organization. Several reasons are prompting Indiaʹs for membership in Shanghai that they can be considered in the forms of strategic, political, security and economic. From political and security landscape this country sought to minimize the border disputes with China over the McMahon border (with China), and the dispute with Pakistan over Jammu and Kashmir region. From an economic perspective, this country seeks to achieve affordable energy, oil and gas resources of member states such as Russia and Iran, and finding consumer markets for Indian goods. The purpose of this article is examination of the motives of India for the membership in shanghai from these three aspects.