پارادايم هنر جهاني: تحليل جامعه شناختي از چهار مدل تحليلي هنر جهاني

جهان يشدن به معناي فشردگي جهان و افزايش آگاهي از آن مانند يك كل است كه در نتيجه دره متنيدگي و وابستگي متقابل ميان نظام هاي سياسي به واسطه تجارت بين المللي و رسانه هاي فرامليتي به وجود آمده است. از سوي ديگر جهان يشدن به عنوان گسترش الگوي نوسازي فرهنگي به شيوه غربي و بخشي از توسعه مصرف گرايي اقتصاد سرماي هداري جهاني قلمداد م يشود. در تقابل ميان «جهان يشدن » و «جهاني سازي ،» مفهوم «هنر جهاني » با پرسش هايي متعدد مواجه است. در مقاله حاضر به اين پرسش پرداخته شد كه زمينه هاي اجتماعي پيدايش، اوج و افول جريان هاي «هنر جهاني » چه بوده است؟ به اين منظور تفاوت هاي چهار جريان هنر جهاني با عنوان «هنر جهان شمول « ،)universal art( » هنر جهان » يا هنر ميراث جهاني بشر ) world « ،)art هنر بين المللي international art( » ( و «هنر جهاني global art( » ( مورد مطالعه قرار گرفت. مطالعه رون دشناسانه پاردايم هاي هنر جهاني نشان داد كه اين جريان ها متاثر از چه زمينه هاي فكري پديد آمدند و چه پيامدهايي براي هنر داشتند. با تمايز ميان چهار جريان هنر جهاني ب هدرستي مي توان ابعاد اين پديده را در عصر رسانه هاي فرامرزي مورد ارزيابي قرار داد و امكانات و مقدورات آن را در گستره جهان يشدن شناخت. يافته هاي مقاله حاضر بر اين امر تاكيد دارد كه ظهور رسانه هاي جهاني همچون اينترنت عرصه تازه اي براي ارايه هنرهاي سنتي و بومي در جهان است. اين بار يك اثر بومي براي جهاني شدن بهاي گزاف دوري از سنتي بودن و پيوستن به انتزا عگرايي مطلق در فرم را نمي پردازد، يا زير سلطه قواعد بازار بي نالمللي هنر كه توسط خانه هاي حراج تحميل مي شود قرار نمي گيرد؛ بلكه مي تواند با حفظ هويت و يكپارچگي معنايي، خود را به جهان عرضه كند. اين فرصت تاريخي تازه اي براي جهاني كردن هنر ايران خواهد بود.