الايقاع الداخلي في شعر عبدالوهاب البياتي -ديوان «الموت في الحياه» نموذجاً-

موسيقي داخلي در شعر عبدالوهاب البياتي - ديوان «الموت في الحياه» –

موسيقي واژه اي با ريشه ي يوناني است كه در لغت «جريان‌يافتن و جاري‌شدن» معنا مي دهد و موسيقي شعري به توالي منظم مجموعه‌اي از عناصر آوايي و غير آوايي كه به شعر زيبايي مي بخشند، اطلاق مي شود. موسيقي يكي از مهم‌ترين اركان شعر بوده كه به دو قسمت موسيقي داخلي و موسيقي خارجي تقسيم مي‌شود. با توجه به رهاشدن شعر جديد از بند وزن و قافيه، اهميت موسيقي خارجي كه مشتمل بر اين دو عنصر مي باشد، رو به كاهش نهاده، لذا موسيقي داخلي در شعر جديد از اهميت به‌سزايي برخوردار است. اين مقاله در ابتدا به تعريف ايقاع و موسيقي و چگونگي كاربرد اين دو اصطلاح در آثار نقدي پرداخته و سپس، بررسي موسيقي داخلي و عناصر آن را در شعر عبدالوهاب بياتي، شاعر معاصر عراقي، با استناد به ديوان «الموت في الحياه» به‌دنبال دارد. موسيقي داخلي در دو بخش صوتي و معنوي نمود داشته كه بخش معنوي آن، موسيقي افكار نيز ناميده مي‌شود. در بخش صوتي عناصري همچون جناس و انواع تكرار در شعر بياتي بررسي شده است، چنانچه در بخش معنوي نيز از عناصري هچون تضاد، رمز و اسطوره، مراعات‌النظير و التفات بحث مي‌شود. روش و منهج اين پژوهش، تحليلي- توصيفي است و با شيوه ي مطالعه ي كتابخانه‌اي انجام گرفته است.

As a word having a Greek root, Rhythm (Iqaʹ) means "to flow, to be in stream". In poetry, however, it means the regular sequences of a series of phonological as well as non-phonological elements, making poetry seem beautiful. As one of the most important parts of the poem, rhythm is divided into internal and external one. Becauuse of thefreedom of new poetry from rhyme and rhyming rhythm, the importance of external rhythm having had these two elements, is decreasing while the internal rhythm has played an important role in new poetry. Firstly, this paper defines the rhythm of music and its application into critical works. Secondly, the paper examines closely the internal rhythm and itʹs componants in Abd al-Wahhab al-Bay?ti’s poetry – Iraqiʹs contemporary poet – with regard to al-Mowt fi-l-Hay?t. Intrenal rhythm has two kinds: phonological and meaning-based rhythm, or so-called the rhytm of thought. Phonological rhythm studies such features as pun and different types of repetition and meaning-based rhythm examines such features as antithesis, symbol and myth, parallelism and apostrophe (Iltif?t). The methodology is analytic-descriptive through the means of the library studies.