تاثير تمرين هوازي و بي تمريني بر شاخص هاي عملكرد ريوي بيماران ميانسال چاق مبتلا به آسم مزمن

Impact of aerobic exercise and detraining on pulmonary function indexes in obese middle-aged patients with chronic asthma

چكيده زمينه و هدف: مطالعات همه‎گير شناسي از ارتباط بروز نشانگان آسم با عواملي مانند زندگي كم تحرك، بيماري‎هاي متابوليك و قلبي-عروقي حكايت دارد. با اين حال، نقش برجسته هر يك از مولفه‎هاي پروتكل‎هاي توان بخشي ورزش بر عملكرد ريوي بيماران آسم مزمن بحث انگيز است. هدف اين مطالعه مداخله تمرين هوازي و يك ماه بي‎تمريني بر بيماران آسم چاق مي‎باشد مواد و روش‎ها: اين پژوهش به صورت نيمه تجربي با طرح دو گروهي و آزمون قبل و بعد در 39 مرد ميانسال چاق مبتلا به آسم خفيف و متوسط اجرا گرديد. گروه آزمايش(19نفر) با ملاحظه دامنه ايمن شدت كار (15?RPE > 9) مدت3 ماه مطابق برنامه توان بخشي زير بيشينه (50 تا80 درصد حداكثر اكسيژن مصرفي) به تمرين هوازي پرداختند. سپس يك ماه در وضعيت بي‎تمريني قرار گرفتند. گروه شاهد (20 نفر) از تمرين هوازي به دور ماندند. پارامترهاي اسپيرومتريك آزمودني‎ها در شرايط پايه، سه ماه تمرين هوازي و يك ماه بي تمريني به روش استاندارد اندازه‌گيري شدند. يافته‎ها: شاخص‎هاي عملكرد ريوي شامل FVC، FEV1/FVC، PEF، FEF%75 و MVV كاهش‎هاي معني‎داري مشاهده شد. در اين ميان، الگوي تغييرات FEV1، FEV1/FVCو MVV حتي پس از گذشت يك ماه بي‎تمريني هم‎چنان پايدار بود (05/0 > p). تغير معني داري در متغير هاي گروه شاهد رخ نداد(05/0 < p). نتيجه‎گيري: به نظر مي‎رسد كه وقوع سازگاري فيزيولوژيك تمرين هوازي هوازي زير بيشينه به عنوان عامل باليني غير فارماكولوژيك در بهبود شاخص‎هاي اسپيرومتريك بيماران آسمي چاق پيكر حتي پس از يك ماه بي‎تمريني اثر گذار بوده است. واژگان كليدي: آسم، عملكرد ريوي، چاقي، تمرينات ورزشي

Abstract Background: Epidemiological studies have shown the relationship between incidence of asthma symptoms and environmental factors, such as sedentary lifestyle and metabolic and cardiovascular diseases. However, the role of exercise rehabilitation protocols on lung function in obese adult patients with chronic asthma is a controversial issue. The aim of the present study is to evaluate the impact of aerobic exercise on lung function in obese middle-aged men with chronic asthma. Materials and Methods: This semi-experimental study was conducted on 39 obese middle-aged males with mild and moderate asthma. The experimental group (n=19) with regard to the safe range 15? RPE > 9 followed the sub-maximal rehabilitation exercise program (50 to 80% HRmax intensity) for 3 months. Then, they underwent one month of detraining. The control group (n=20) did not have any form of aerobic exercise. Spirometric parameters in base, three months of training, and one month of detraining were measured by standard methods. Results: Indicators of lung function, including FVC, FEV1/FVC, PEF, FEF%75, and MVV significantly decreased. The pattern of changes in FEV1, FEV1/FVC, and MVV remained stable even after a month of detraining (p < 0.05). However, no significant changes occurred in the dependent variables of the control group (p > 0.05). Conclusion: It seems that the incidence of physiological adaptations of aerobic exercise, as a non-pharmacologic clinical factor, after the one-month detraining period affected the spirometric parameters in obese asthmatic patients. Keywords: Asthma, lung function, obesity, physical exercise