بررسي تطبيقي مفهوم عرفاني عشق درانديشه عطّار و سهروردي

نگاه عطّار نيشابوري به مقوله «‌عشق»،‌ نگاهي عارفانه و عقل گريز است. او عقل را در ساحت عشق ناكارآمد مي‌شمارد و راه وصول به عشق را گذر از حصار عقل مي‌داند؛ اما درمقابل، سهروردي با نگرش فلسفي و اشراقي خويش عشق را فرزند عقل و ملازم آن مي‌خواند و رسيدن به حُسن را جز از طريق علم و آگاهي ميسّر نمي‌داند. از منظر اين دو انديشمند، عشق در مجموعه هستي سريان دارد و هر موجودي - اعمّ از مادّي و غيرمادّي - از آن بهره و نصيبي دارد و درحقيقت، عشق رابط وجودي ميان موجودات عالم است. از نگاه اين دو متفكّر، غايت عشق فناي در معشوق است. مقدّمه عشق، به اعتقاد عطّار، «طلب» و به عقيده سهروردي، «معرفت» و «محبّت» است. در نگاه عرفاني اين دو حكيم، بريدن از خويش، مبارزه با نفس و وحدت گرايي، از مهم‌ترين آثار و نتايج عشق است. اين نوشتار درصدد يك بررسي تطبيقي در باب عشق از منظر اين دو عارف حكيم است.