بررسي ارتباط كلامي در فيه‌مافيه

Verbal Communication in Fihi Mā Fihi

كلام در ديدگاه مولوي، اوج و ركن استوار هستي و آغازگر آفرينش، ايجادكننده جريان زمان و مكان و نمونگر منش و هويت انساني است. مولوي براي تبيين ديدگاه‌ها‌يخود در باب ارتباطات كلامي، از قالب‌هاي مختلف مانند داستان و مثل استفاده مي‌كند تا مخاطب را به كنه معنا و غايت انديشه رهنمون شود. مهم‌ترين اهداف ارتباط كلامي رسيدن به شناخت و معرفت و ايجاد تفاهم و تعامل با ديگران و بهره بردن از تجارب و عقول يكديگر است. در اين پژوهش، ارتباطات كلامي و ابعاد آن در فيه‌ما‌فيه با روش تحليل محتواي كيفي، بررسيشده است.يافته‌هاي پژوهش نشان مي‌دهد كه كلام در فيه‌ما‌فيه دارايده مرتبت و ويژگي است كه به دو ساحت معنايي و راهكاري تقسيممي‌شوند. ارتباط كلامي در اين اثر، در ابعاد ظرفيت مخاطب و همدلي او، اطمينان‌سازي، گزيده‌گويي، التزام بيرون و اضطراب درون، سوال، و انواع سكوت گوينده و نيز در دو محور كليگوينده سخن و شنونده سخن قابل بررسي است.