مصدر و بندِ مصدري در زبان فارسي

Infinitives and Infinitival Clauses in Persian Language

يادگيري زبان با اسم آغاز مي‌شود. كودك فارسي‌زبان?، از ره‌گذرِ جمله اسمي‌يِ تك واژه‌يي، خود را به جمله‌هاي دو واژه‌يي و تلگرافي مي‌رساند و پشت سر مي‌گذارد زبانِ كودكي را؛ هم از اين روست كه اسم‌گرايي در سراسرِ زنده‌گي، هم‌راهي مي‌كند او را. فارسي زبان كه از اسم به فعل مي‌رسد، بي‌آن، كه يك‌سره در لابه‌لاي تصريفِ توُدرتوُ خود را رها كند، به اسم باز مي‌گردد و براي ناميدنِ فعل نيز اسم مي‌سازد و «مصدر» مي‌خواند آن‌را. مصدر نيز هم‌چو ديگر اسم‌هاي فارسي، توانِ سرشيتن آن را دارد كه برون‌دادِ فعلي داشته باشد، و هيچ‌گاه امّا، به خوديِ‌خود، فعل نيست و هرگز از گـــروه -گروه اسمي- فراتر نمي‌رود؛ اين، نه بدان معني‌‌ست كه در زبان فارسي سخن از بندِ مصدري نمي‌توان به ميان آورد. گونه‌يي از بندِ غير شخصي را مي‌توان بند مصدري دانست، كه اين بند مصدري، نه بي‌زمان است، نه ناخود ايستا، و نه نامحدود.

Language learning begins with nouns. A Persian-speaking child moves from holophrastic stage to two-word and telegraphic stage. Nouns and noun-making play an important part in his linguistic life. The child learns the verb and then again goes back to the noun. He makes the gerund to name the verb. Gerund is nominal. Gerund is not a verb and never goes beyond the noun phrase. Infinitival clause is a type of impersonal clause which is not timeless, not dependent, and not infinite.