مبدا در مكتب شنكره

Origin in Shankara’s School

نوشتار حاضر به بحث از تلقي شَنكَرَه در باب مبدا ميپردازد كه باعتقاد بسياري از متفكران هندو و بسياري از هندشناسان، بزرگترين حكيم سنت هندوست. باعتقاد شنكره برخي از متون اوپَه نيشَدي بر اين دلالت دارند كه برَهمَن، نيرگونَه (نامتعين و نامتكيف) است و برخي ديگر بر اين دلالت دارند كه او سَگونَه (متعين و متكيف) است. او در برخورد با اين مطلب، جانب نيرگونه بودن برهمن را ميگيرد و آن را مقصود و منظورِ نظرِ اصلي متونِ اوپه‌نيشدي ميداند. برهمن در سنت اَدوَيتَه سَت چيت آنَندَه، وجود و علم و لذت مطلق است، اما در عين اين رويكرد ايجابي ميتوان شاهد دغدغه هايي سلبي نيز بود كه در آن همين عبارات نيز قادر نيستند [آنگونه كه بايد] برهمن را معنا كنند و برهمن [به اين معنا] وراي ذهن و سخن است. همچنين در نظام شنكره از برهمن بعنوان آتمَن و خودِ اعلي ياد ميشود كه هماهنگ با آموزه مايا، در واقع جز او نيز وجود و خودي نيست.

The present paper deals with Shankara’s view of the Origin. Many Indian thinkers and Indologists believe that Shankara is the greatest Indian philosopher. According to him, some of the Upanishads consider the Brahman as nirguna (unqualified), and some others consider it as saguna (qualified). Shankara himself maintains that Brahman is nirguna and considers it to be the main theme of the Upanishads. In the advaita sat-chit-ananda, Brahman is pure being, knowledge, and bliss. Nevertheless, in spite of this affirmative approach, we observe some negative arguments whereby the same attributes cannot be used to define the nature of Brahman deservedly. In this sense, Brahman is something beyond the mind and words. In Shankara’s system, Brahman is also referred to as Atman and the supreme self. It is also mentioned there that, in line with Maya’s teachings, there is in fact no existence and self except Brahman.