بررسي سبك شناسي منظومه خسرو و شيرين عبدالوهاب بن محمد-معموري

"Stylistics of Ma’mooriʹʹs Versified Story of "Khosrow and Shirin

ادب غنايي در بردارنده اشعاريست كه احساسات و عواطف شخصي را مطرح ميكند. درآغاز اينگونه اشعار در يونان باستان با همراهي سازي بنام لير خوانده ميشد و از اينرو در زبانهاي فرنگي به اشعار غنايي ، ليريك lyric ميگفتند. در اكثر نقاط جهان اشعار عاشقانه و سوزناك با موسيقي همراه بوده ‏است. نظامي‏گنجوي شاعر بلا منازع عرصه ادبيات غنايي است كه بسياري از شعراي ازمنه ماضي و معاصر به شيوه او شعر سرودند. منظومه‏هاي ليلي و مجنون و خسرو و شيرين بيشترين مقلدان را داشتند. يكي از آثار منظوم فارسي ، مثنوي خسرو و شيرين ، سروده عبدالوهاب بن محمد معموري است كه در قرن 11 هجري ميزيسته است و مقاله حاضر به بررسي ويژگيهاي سبكي و مقايسه آن با خسرو و شيرين نظامي ميپردازد.

Lyric poetry is a form of poetry which expresses personal emotions or feelings. The term derives from a form of Ancient Greek literature, the lyric, which was defined by its musical accompaniment, usually on a stringed instrument known as a lyre. In most parts of the world, love and sorrowful poems have been accompanied by music. Nezami Ganjavi was undoubtedly a lyric poet that many of the past and contemporary poets tried to imitate his style in their poems.”Khosrow and Shirin” and “Layla and Majnun” are two of his versified stories which have had the most number of imitators. One of the Persian versified stories is “Khosrow and Shirin “written by Abdolvahab Ebn Mohammad Ma’moori (11th Hejri Century).This article studies the specific features of this work and compares it with Nezami Ghanjavi’s “Khosrow and Shirin”.