روابط خارجي ايران از صفويه تا برآمدن نادرشاه (با تاكيد بر روابط صفويه و عثماني)

چكيده تعامل بين موقعيت داخلي و خارجي ايران در قرن شانزدهم ميلادي هم‌زمان با قدرت گيري آن، سياست خارجي ايران را توسعه بخشيد. تنها در آغاز قرن نوزدهم ميلادي بود كه اين كشور گرفتار قدرت سياسي اروپا شد. مداخلات اين سه قرن بيشتر در مورد درگيري ايران با تركيه و براي مدتي كوتاه با روسيه بود. سياست خارجي ايران در طول اين قرن‌ها كمتر به خودش وابسته بود و به دنبال آن بود كه به اوج شكوه در قرن شانزدهم بازگردد و دوباره خود را بازسازي كند، به ويژه پس از فروپاشي بسيار غمناك قرن هيجدهم ميلادي و شكست‌هاي فراوان كه در اواخر اين قرن رخ داد. در اين مقاله دكتر رمضاني با بهره گيري از تيوري مدل سه جانبه پويا، روابط خارجي امپراطوري صفوي را از آغاز تا سقوط آن و برآمدن نادرشاه افشار بررسي كرده است. رويكرد او بسيار واقع گرا است و با توجه به كانوني بودن روابط ايران و عثماني به آسيب شناسي و زوال دولت صفويه متمركز مي شود.