عراق؛ فضايي براي تعاملات فرهنگي ـ اجتماعي دو عنصر ايراني و ترك

چكيده ديرينگي تعاملات دو عنصر ايراني و ترك در سرزمين عراق به دهه‌هاي نخستين عصر خلافت عباسيان باز مي‌گردد. خلفاي عباسي بر آن بودند با بهره‌گيري از غلامان ترك در برابر ديوانيان ايراني اسباب تنظيم يك تناسب در محيط سياسي تختگاه خلافت خود را فراهم سازند. با اين همه به رغم گذشت قرن‌ها، عراق سرزميني شد تا دو سياست ايراني و تركي در آن مصاديقي از رويارويي، رقابت و گاه همكاري را بيآزمايند. در عصر كنوني با تغير نظام حاكميتي عراق و سقوط دگرباره بغداد، بازتوليد همان مناسبات به شكلي ديگر آغاز شده است. اين مقاله مي‌كوشد تا با بررسي تاريخي نزديك به دوران كنوني براساس مدارك آرشيوي گزارشي از اين وضعيت را ارايه نمايد.