نقد و بررسي ايده منافع ملي در ساحت انديشه سياسي اسلام

روابط بين‌الملل كلاسيك منافع ملي را هدايت‌كننده سياست خارجي كشورها مي‌داند. اين ايده به علت ريشه‌داشتن در فلسفه‌ي سياسي هابز و نظريه‌ي دولت- ملت، متضمن اصول و مقتضاي كنش خاصي در سياست خارجي است. اصالت مفهوم منافع ملي در سياست خارجي كشورها موجب نهادينه‌شدن يك فردگرايي كلان در روابط واحدهاي سياسي و تشديد غيريت‌سازي و دشمن‌انگاري در تعاملات روزمره جهاني و هدايت حيات جمعي انسان به سمت تشكيل جزيره‌هاي جداي از هم و درنتيجه بي‌توجهي به سعادت يكديگر مي‌شود. اين پژوهش در نظر دارد با نقد و بررسي ايده منافع ملي در ساحت انديشه سياسي اسلامي، اثبات نمايد كه مفهوم منافع ملي، چه به لحاظ اركان و اجزاي آن و چه از جهت غايت و كار ويژه‌اش، داراي تمايز بنيادين با انديشه سياسي اسلامي است و بر اين اساس مباني انديشه ديني مبين رويكردي به مفهوم منافع در صورت‌بندي سياست خارجي است كه مي‌توان آن را منافع انساني ناميد.

The classical international relationships consider national benefits as a guide for the foreign policy of countries. Having rooted in the political philosophy of Habz and the theory of government-nation, this theory guarantees the principles and requires particular action in foreign policy. The Originality of the concept of national benefits in the foreign policy of countries leads to the institutionalization of macro individualism in the relationships of foreign units and intensification of foreignism and pessimism in the universal routine deals as well as the guidance of communal life of men towards the development of separated islands and consequently negligence of happiness. Through the criticism and study of national benefit thought in the area of Islamic political thought, this article is to prove that the concept of national benefits in terms of its principles along with its objective and particular task is of fundamental distinction from the Islamic political thought and in this regard, the principles of theological thought is the illustrator of an approach with the sense of benefits in the facade of foreign policy which can be called human benefits.