تاثير نسبت خاك به محلول بر همدماهاي جذب و واجذب روي (Zn) در يك خاك شني

Effects of Soil-to-Solution Ratio on Sorption-Desorption Isotherms of Zinc in a Sandy Soil

واكنش جذب به عواملي مانند تعداد مكان هاي جذبي در دسترس براي پذيرش ماده جذب شونده، مقدار كل ماده جذب شونده در محلول و احتمال تماس بين مكان هاي جذبي و ماده جذب شونده وابسته است. معمولاً مقدار جذب در واحد جرم جذب كننده با كاهش نسبت خاك به محلول افزايش مي يابد. با اين حال، تاثير نسبت خاك به محلول بر همدماهاي جذب و به ويژه واجذب كمتر مورد بررسي قرار گرفته است. در اين تحقيق تاثير نسبت هاي مختلف خاك به محلول (5/1:2، 1:5 ،1:20،1:10و1:50) بر همدماهاي جذب روي (Zn) در غلظت هاي اوليه10 تا 100 ميلي گرم Zn در ليتر و در محلول زمينه 01/0 مولار نيترات كلسيم (تنظيم شده در3/7 = pH) در يك نمونه خاك شني مورد بررسي قرار گرفت. همچنين، تاثير اين نسبت ها بر واجذب Zn در سه غلظت اوليه بررسي گرديد. نتايج نشان داد كه در غلظت اوليه كم Zn ( mg/L10) و در زمان هاي كوتاه (h 18 > ) تفاوت غلظت تعادلي Zn در نسبت هاي مختلف خاك به محلول زياد بود. اين تفاوت با گذشت زمان كمتر شد. در غلظت زياد Zn ( mg/L100) تفاوت غلظت تعادلي Zn براي نسبت هاي مختلف خاك به محلول در زمان هاي كوتاه و بلند تقريباً يكسان بود. با كاهش نسبت خاك به محلول شكل همدماهاي جذب از نوعL به نوع H تغيير يافت. برازش معادله لنگموير به داده هاي جذبي نشان داد كه با كاهش نسبت خاك به محلول ثابت حداكثر جذب(b) اين معادله افزايش و ثابت انرژي جذب(K) آن كاهش يافت. همچنين، با كاهش اين نسبت پسماند در همدماهاي جذب-واجذب افزايش پيدا كرد.