بررسي نتايج درمان‌هاي انجام شده در بخشTMJ دانشكده دندانپزشكي در سال تحصيلي 90-1389

The efficacy of treatment performed for temporomandibular joint patients at dental school of Tehran University of Medical Sciences

  زمينه و هدف: اختلالات مفصل گيجگاهی- فكی از مشكلات شايع بيماران مراجعه‌كننده به دانشكده‌های دندانپزشكی می‌باشد. علی‌رغم ارايه درمان‌های مناسب برای اين بيماران در مطب‌ها و دانشكده‌ها، نتايج و ميزان موفقيت اين درمان‌ها به صورت مشخص ارزيابی و گزارش نشده است. تحقيق حاضر با هدف تعيين عملكرد و نتايج درمان‌های ارايه شده برای بيماران مبتلا به اختلالات مفصل TMJ مراجعه‌كننده به گروه آموزشی TMD دانشكده دندانپزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران در سال تحصيلی 90-1389 انجام شد.   روش بررسی: در يك تحقيق توصيفی- مقطعی 85 بيمار تحت درمان در گروه آموزشی TMJ دانشكده دندانپزشكی، بعد از سپری شدن حداكثر 3 ماه به اين مركز فراخوانده شده و شاخص‌های دموگرافيك، نتايج معاينات انجام شده و ميزان بهبودی علايم و نشانه‌های اختلالات TMD در آن‌ها تعيين گرديد(بهبودی كامل، بهبودی جزيی و عدم بهبودی). رضايت بيماران از درمان‌ها نيز تعيين و تفاوت آن در ميان افراد دارای علايم و نشانه‌های اختلالات TMD در قبل و بعد از درمان با آزمون Mann-Whitney U بررسی شد.   يافته‌ها: شايع‌ترين علايم و نشانه‌های بيماران شامل درد TMJ (35 نفر، 2/42%) و كليك (33 نفر، 8/39%) و نيز حساسيت مفصل (26 نفر، 3/31%) بوده است. ميانگين سنی بيماران 3/32 سال و اكثريت آن‌ها نيز خانم بودند (72 نفر در برابر 11 نفر). همچنين، 44 نفر (0/53%) با استفاده از اسپلينت، 11 نفر (3/13%) با اسپلينت قدامی و 17 نفر (5/20%) نيز از طريق اسپلينت و فيزيوتراپی درمان شده بودند. از كل نمونه‌ها، 65 نفر (3/87%) از نتايج رضايت داشته و 16 نفر (3/19%) هم از اين درمان‌ها راضی نبودند. در انتهای درمان، افراد دارای درد TMJ (001/0> P ) و حساسيت مفصل (001/0> P ) رضايت كمتری در مقايسه با بيماران فاقد اين علايم نشان دادند. در ساير موارد تفاوت‌های معنی‌داری ازنظر ميزان رضايت در ميان افراد دارای علايم و نشانه‌های مختلف TMD در قبل و بعد از درمان مشاهده نگرديد(05/0 < P).   نتيجه‌گيری: در مجموع درمان‌های ارايه شده به بيماران TMD در دانشكده دندانپزشكی دانشگاه علوم پزشكی تهران درمان‌های موفقی بوده و اكثريت بيماران مراجعه‌كننده نيز از مزايای اين درمان‌ها بهره‌مند شده بودند.

  Background and Aims: Temporomandibular joint disorders are common problems among patients referring to dental schools and clinics. However appropriate treatment modalities are performed for the TMD patients in dental school, the results and success rate of these treatments are not studied distinctly. The aims of this study was to determine the treatment performed for temporomandibular patients at the TMJ department of Tehran University dental school in 2010-11 .   Materials and Methods: In a descriptive cross-sectional trial, 85 TMD patients treated at the TMJ department of Tehran University dental school were examined at least 3 months after the treatments. The patients demographic data ,TMD signs and symptoms and the improvements occurred in TMD disorder were determined (complete, partial and no improvement). The patients satisfaction regarding the treatment results were investigated and data were analyzed regarding the presence of different TMD signs and symptoms before and after the treatment using Mann-Whitney U test .   Results: TMJ pain (35 cases, 42.2%), click (33 cases, 39.8%) and muscle tenderness (26 cases, 31.3%) were the most prevalent obtained signs and symptoms. The mean age of the patients were 32.3 years old while females were the predominant group (72 cases vs.11 one). 44 individuals (53.0%) were treated by splint, 11 ones (13.3%) with anterior repositioning splint and 17 individuals (92.5%) were managed by physiotherapy plus splint. 65 patients (87.3%) were satisfied with the results and 16 ones (19.3%) were not. After the treatment, patients with TMJ pain (P<0.001) and muscle tenderness (P0.05) .   Conclusion: The results showed that the treatments presented for the TMD patients at Tehran University dental school were successful and most patients received satisfactory treatment.