نومنطقه گرايي درسياست خارجي ايران

Neo-Regionalism in the Foreign Policy of Iran

سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران عرصه تناوب ميان منطقه گرايي و بين المللي گرايي بوده است. در اين ميان، نومنطقه گرايي رويكردي نوين در سياست خارجي براي برقراري پيوند ميان منطقه گرايي و چندجانبه گرايي بين المللي با توجّه به ويژگي هاي عصر جهاني شدن است. بر اين اساس، مقاله حاضر معتقد است تقويّت روابط درون منطقه اي و سپس مناسبات ميان منطقه-اي مي تواند زمينه ساز اتخاذ سياست نومنطقه گرايي در فرآيند جهاني شدن باشد. اين مقاله با اتّخاذ نوكاركردگرايي به عنوان چارچوب نظري تحقيق، منطقه گرايي موفق را پيش شرطي براي اتّخاذ سياست نومنطقه گرا مي داند و ضمن بررسي ظرفيّت ها و دستاوردهاي جمهوري اسلامي ايران در حوزه منطقه گرايي و ارتباطات فرامنطقه اي به تبيين راهكارهاي تقويّت ظرفيّت ها و دستاوردهاي نومنطقه گرايي در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران پرداخته است. در پاسخ به اين سوال كه راهكارهاي تقويّت و ارتقاي منطقه گرايي نوين در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران چيست؟ مقاله حاضر به تبيين تعاملات ميان منطقه اي در عصر جهاني شدن به عنوان زمينه ساز تقويّت و ارتقاي رويكرد نومنطقه گرا در سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران پرداخته است

Iranʹs foreign policy has been the arena of the alternation between regionalism and internationalism. Meanwhile, the neo-regionalism is considered as a new approach to Iran’s foreign policy which establishes a linkage between regionalism and international multilateralism taking into account the characteristics of the age of globalization. Accordingly, the present paper argues that the reinforcement of interregional and trans-regional relations may pave the way for a neo-regional policy in the process of globalization. This article, in the neo-functional theoretical framework, considers the “successful regionalism” as a precondition for neo-regional policy. It discusses the potentials and achievements of the Islamic Republic of Iran in the areas of regionalism and trans-regional relationships and explores the ways for the reinforcement of neo-regional potentialities and opportunities in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran. In response to the main question of “how to strengthen and to promote neo-regionalism in Iranʹs foreign policy”, the present paper explains the trans-regional interactions in the age of globalization as favorable context for and promoting the neo-regional approach in the foreign policy of the Islamic Republic of Iran.