تحليل سروده‌هايي از خاقاني شرواني از رهگذر نقد جام عروس خاوري

A Critique of and Supplement to Jām-e Arūs-e Khāvarī (The Oriental Brideʹs Chalice)

چكیده جام عروس خاوری تألیف معصومه معدن‌كن بعد از نگاهی به دنیای خاقانی (۱۳۷5 - ۱۳۷8)، بزم دیرینه‌عروس (1372)، و بساط قلندر (1384) چهارمین اثری است كه در زمینۀ خاقانی‌شناسی منتشر می‌شود. این اثر در میان شروح و گزیده‌های درسی خاقانی از مزایا و برتری‌هایی بهره‌مند است؛ ازجملة مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به دقت‌نظر و تسلط مثال‌زدنی مؤلف بر موضوع اشاره كرد. در این‌جا ضمن بررسی این اثر، به طرح نكات و مباحثی در تكمیل آن‌چه در كتاب آمده است می‌پردازیم؛ به‌اختصار به پاره‌ای لغزش‌ها اشاره می‌كنیم و می‌كوشیم با بیان پیشنهادهایی به دریافت دقیق‌تری از سخن خاقانی برسیم.

Jām-e Arūs-e Khāvarī (‘The Oriental Brideʹs Chalice’), after “Negāhī be Donya-ye Khāqānī” (‘A Glance at Khaqaniʹs World’) (1996-1999) in three volumes, “Bazm-e Dirineh-ye Arūs” (‘The Brideʹs Long-lasting Feast’) (1993) and “Basāt-e Qalandar” (2005), is the fourth work which is published by Masoomeh Ma’dankan in the field of studies on Khāqānī. This book enjoys merits and advantages over other Khāqānī’s educational annotations and excerpts, from among the most important of which one can point to the authorʹs exemplary precision of observation and complete mastery over the subject. In this paper, in addition to examining the book, we introduce some points and discussions to supplement what has already been said in the book and briefly point out some of the authorʹs errors. Moreover, in order to obtain a rather accurate understanding, we will try to offer some suggestions.