توده‏اي شدن آموزش عالي و زندگي دانشگاهي در ايران: تاملي در تجربيات زيستي دانشگاهيان

Quantity-Oriented Development of Supreme Education and Academic Life in Iran

هدف: تشريح گسترش كمّي و شتابان آموزش عالي، دلالتها و پيامدهاي آن براي دانشجويان، اساتيد و ساختار و كاركرد نظام آموزش عالي و از طرف ديگر، بازنمايي تجربيات زيسته اساتيد دانشگاهي منتخب از اين فرايند و دلالتهاي آن. روش: اين پژوهش به صورت كيفي و از طريق مصاحبه‏ نيمه‏ساختمند با 26 مطلع كليدي از دپارتمان‌هاي علوم پايه و فني و مهندسي دانشگاه اصفهان صورت گرفته كه با روش نمونه‏گيري هدفمند و گلوله برفي انتخاب شده بودند. يافته‏ها: توده‏اي شدن به شكل بدقواره‏اي صورت گرفته و اساتيد دانشگاهي با وجود موافقت با گسترش كمّي، نگراني‏هاي عميقي از دلالتهاي اين فرايند براي نظام دانشگاهي و فرهنگ و ارزش‌هاي آن و همچنين نظام اجتماعي دارند. نتيجه‏گيري: اولويت دادن به كيفيت آموزش و پژوهش ضمن دسترسي فزاينده به آموزش عالي، ارايه آموزش و پژوهش متناسب با نيازها و تقاضاهاي جامعه، تغيير شيوه‏هاي مديريت دانشگاه به منظور تربيت نيروي انساني كارآفرين، خلاق و مبتكر

Objectives: This survey concerns the quantity based rapid development of supreme education and consequences for university students, professors, structure and function of supreme educational system. Method: The method of the research is qualitative and the instrument in data collection is interview with 26 key persons in technical, engineering and scientific departments at Isfahan University. Results: The results of the article indicate the quantity based development in university as an improper approach and indicate the professorʹs serious concern.Conclusion: The author concludes the necessity of prioritizing the quality based education and research in supreme education system considering the requirements of society and demands and also changes in the management methods in order to train innovative, creative and entrepreneur human recourses.