بررسي نگاه آراي هانري كربن و سيد احمد فرديد در باب گفت‌وگو ميان عرفان اسلامي و فلسفه آلماني

Seyyed Ahmad Fardid and Corbin: On Islamic Mysticism and German Philosophy

مقاله حاضر خوانشي است از كليات نگاه هانري كربن و سيد احمد فرديد در باب مطالعه تطبيقي عرفان اسلامي و فلسفه آلماني، و همچنين مقايسه نگاه دو متفكر با هم. دو متفكر در نقاط بسياري با هم اتفاق‌ نظر دارند؛ مثلاً اين‌كه هر دو مطالعه تطبيقي را با نقد تاريخي‌انگاري شروع مي‌كنند، هر دو دل‌بسته پديدارشناسي هستند، و هر دو در تلاش‌اند با اين مطالعات بر بحران‌هاي تاريخ تفكر غربي فايق آيند. در كنار اين اتفاق‌ نظرها، هر يك از آن‌ها راه خود را در برخي مسايل از ديگري جدا مي‌كند؛ فرديد با تلقي خاصي كه از تاريخ دارد حيث تاريخي افكار و انديشه‌ها را برجسته مي‌كند و دايماً مطالعات خود را در متن تاريخ انجام مي‌دهد، در حالي كه كربن به فراتاريخ نظر دارد. همچنين فرديد مطالعه خود را با الهام از هايدگر بر اتيمولوژي متمركز مي‌كند، در حالي كه كربن با نگاهي زبان‌شناسانه در پي تشكيل شبكه‌اي مفهومي در دو ضلع مطالعه است.

The present paper narrates the general outlines of Henry Carbon and Seyyed Ahmad Fardid views of comparative study of Islamic mysticism and German philosophy, and also carries out a comparison between the two thinkers. There are similarities between them in many aspects, for example both start the comparative study with a criticism of historicism and engaging with phenomenology and both are trying to overcome the crisis of the western thought history. In spite of these harmonies, there are some important separations; while Carbon is concerned with meta-history, Fardid with his own special attitude toward history, highlights the historical aspects of the ideas and makes prominent studies constantly in the context of the history. Also while Carbon with a linguistic look follows the formation of a conceptual network in two side study, Fardid concentrates on Etiology with an inspiration by Heidegger.