آداب معاشرت و هم‎نشيني در ايران باستان

Analytical Approach to the Ancient Persian Etiquette

ايرانيان باستان به آداب معاشرت و هم‎نشيني اهميت ويژه‎اي مي‎داده‎اند. احترام به پادشاه، بزرگان، پدر و مادر و همچنين ادب سخن‎گفتن، غذا‎خوردن، هديه‎دادن، رازداري، راست‌گويي و... از جمله اموري است كه ايرانيان به هنگام تعامل با يكديگر رعايت مي‎كردند. ما اين بحث را از دو طريقِ ارتباط با پادشاه و تعامل مردم با همديگر، از زمان مادها تا پايان حكومت ساسانيان، در اين تحقيق بررسي كرده‎ايم. بنابراين، جستار حاضر در پي آن است كه با روش تحليلي ـ توصيفي به بررسي چگونگي آداب معاشرت و هم‎نشيني در ايران باستان بپردازد. به‎نظر‎مي‎رسد رعايت آداب معاشرت و هم‎نشيني نسبت به پادشاه در اين دوره زماني، به مرور داراي سازوبرگ و تجملات بيشتر شده و از شاه شخصيتي جداگانه‎ نسبت به ديگران ساخته‎است. اما، رعايت همين امر در بين مردم، بيشتر مبنا و اساسي اخلاقي داشته و تقريباً در همين مسير تا پايان به حيات خود ادامه‎داده‎است.

Ancient Iranians assigned a special significance to etiquette and companionship, respect to the king, elders and parents, as well as manner of talking, eating, gift giving, confidentiality, honesty, and such things that Iranians would comply when they interact with each other. We surveyed this issue in two ways: peopleʹs relationship with the king and peopleʹs interaction with each other from Median time till the end of Sassanid rule. So, this article seeks to survey the ancient Iranian etiquette and companionship. Thus, it seems that observing etiquette and companionship with king over this period had gained extra formalities and luxuries and people assigned the king a different character above others. But observance of this manner among people had a moral basis, and survived almost in the same way.