كليدواژه :
نگرش كيفي , اصول اخلاقي , پايداري , پديدار شناسي , جامعه گرايي
چكيده فارسي :
رويكردهاي نوين شهرسازي از جمله »برنامه ريزي اجتماعي « و »برنامه ريزي غير اقليدسي « در كنار جديدترين تيوري هاي ارايه شده از جمله » تيوري انتقادي »، « تيوري پديدار شناسي »، « تيوري اخلاقي » و »تيوري توسعه پايدار » همگي مويد ضرورت نگرشي نوين به جهان هستي، انسان ها، محيط و بالمآل معماري و شهرسازي هستند. عليرغم تفاوت هايي در اصول و روش ها، مي توان توجه به مواردي چون اصول اخلاقي در مقابل منافع، اجتماع در مقابل فرد و كيفيت در مقابل كميت را از اصول مشترك كليه ديدگاه هاي فوق دانست. لذا به نظر مي رسد كه تحقق توسعه پايدار محلات و شهر، مستلزم چرخشي بنيادين در محتوا و رويه شهرسازي معاصر باشد. مقاله حاضر در پي بررسي و تحليل اصول و مفاهيم توسعه پايدار شهري از منظري پديدار شناختي است. از اين رو با تكيه بر روشي توصيفي/ تحليلي و با استفاده از تكنيك »مطالعات كتابخانها ي «، اصول پايها ي توسعه پايدار در بستر مفاهيم پايه اي پديدارشناسي چون »بازگشت به خود اشيا »، « سكني گزيني »، « فضاي زيسته »، « حس مكان »، « معني « و ... مورد بحث و بررسي قرار گرفته است. از مهمترين نتايج اين مطالعه مي توان به ضرورت توجه به حيات انساني به عنوان شبكه اي تودرتو، ظريف و پيچيده از ارتباط هاي واقعي و سمبوليك و شناخت اين شبكه روابط با تكيه بر پارادايم هاي تحقيق كمّي و كيفي، اجتناب از تلقي »فضا « به عنوان يك فضاي صرفاً هندسي، مقاومت در مقابل بهينه سازي و توجه به مطلوبيت، انسانيت و اداره پذيري اندازه هاي كوچك و در عين حال متمركز به جاي رشد لجام گسيخته، ارتقا شيوه هاي » تصميم سازي « در سطوح گوناگون برنامه ريزي از طريق توجه به روابط انسان و محيط به شيوه ها ي ديالكتيكي و مشروعيت بخشيدن به حضور و مشاركت مردم در طرح هاي شهري اشاره نمود.
چكيده لاتين :
In spite of the improvements of methods, equipment, techniques and urban planning and designing processes in the 20th century, contemporary urban planning in the beginning of the 21st century is facing new challenges. This is because of the wide range of issues to be solved in one side and the need of radical changes in the ways of observing and facing these issues from the other side. New urban planning approaches, like “community planning” and “non-Euclidian mode of planning” besides most recent theories such as “critical theory” , “phenomenology”, “ethical theory” and “sustainable development” all show the importance and the need of a new attitude towards the world, human beings, environments and ultimately architecture and urban planning. In spite of the differences in principles and methods, issues such as morals versus the profits, community versus individuality and quality versus quantity, are the common principles among all the aforesaid theories. Therefore, it seems that achievement of sustainable development of cities acquires a change in content and procedure in contemporary urban planning. This paper tries to analyze the principles and concepts of urban sustainable development from viewpoint of a phenomenological approach. Therefore by applying adescriptive/analytic method, and with the use of “library studies” the basic principles of sustainable development are studied by the basic phenomenological principles such as “return to the things themselves”, “dwelling”, “lived space”, “sense of place”, “meaning” and so on. One of the most important results of this study can be the need and importance of paying attention to human existence/life as a labyrinth, elegant and complicated network of real and symbolic relations and knowing this relation network by: leaning toward qualitative and quantitative paradigms, avoiding using space only as geometrical space, resisting against optimization, considering desirability, humanity and control of small and concentrated cities instead of sprawl growth, improving “decision making” methods in different levels of urban planning by considering human and environment in dialectic manner and legitimacy of people participation in preparing and implementation of urban plans. According to these explanations, achievement of many principles of sustainable urban development such as making neighborhoods that encourage public life, applying native patterns consistent with climate, considering a rational limit of population and building density, designing based on pedestrian and public transportation, improvement of community relationships and avoiding making social ghettos would be possible only if there is a qualitative and in-depth recognition of the environment.
