منطقه‌گرايي و صلح سازي درجهان با تاكيد بر خليج فارس

Regionalism and Peace Making in the world with Emphasis on the Persian Gulf

منطقه گرايي پديده اي است با سابقه طولاني كه در عرصه جغرافياي سياسي و روابط بين الملل مفهومي متعارف دانسته مي شود، موضوعي كه در خلال حداقل دو دهه گذشته دستخوش تحول و از استقبال تصميم گيرندگان سياسي و دانشگاهيان برخوردار شده است. هدف اين مقاله كنكاشي بين ساختار منطقه اي در جغرافياي سياسي و صلح سازي است، و سوال بنيادين اين است كه آيا منطقه گرايي مي تواند داراي نقش عمده اي در روند ايجاد صلح جهاني در كلان مناطق جغرافيايي باشد ؟ در اين مقاله ابتدا به يك چارچوب مفهومي چند بعدي و چند جانبه اشاره مي شود كه مبتني بر پنج سطح مختلف از همگرايي است. در ضمن بر نهاد هاي ابزاري در صلح سازي و ويژگي هاي صلح در هر سطح منطقه اي به شكل مجزا تاكيد مي شود. در قسمت دوم به منطقه خليج فارس به عنوان يك مطالعه موردي جهت تبيين هر چه بيشتر موضوع اشاره مي شود.

In the past decades, the concept of regionalism has been discussed among both academics and policy makers. This paper studies the relation between regional structure and peacemaking. How regionalism can contribute to global peace in geographical macro- regions. As a framework for analysis, the paper presents five different levels of regionalism and analyses their effects on peace- making in the second part of the paper, the argument has been focused on the Persian Gulf as a case study.