بررسي فقهي ممنوع بودن تلقين در تربيت ديني

An Investigation of the Jurisprudential Illegality of Indoctrination in Religious Training

اين پژوهش درصدد است ادعاي ممنوع بودن تلقين را در تربيت ديني با روش درونديني و استنباطي و فقهي بررسي، و روش تدريس تلقيني را به عنوان يكي از رفتارهاي اختياري مربيان به دانش فقه عرضه كند و به اين پرسش پاسخ دهد كه آيا كاربست روشهاي تلقيني به شكل همگاني و هميشگي ممنوع است؛ اگر جواب منفي است در چه مواردي تلقين حرام است؟ منظور از تلقين در اين پژوهش، «آموزش غيراستدلالي» است. نوشتار پيش رو، هفت دليل براي دفاع از ممنوع بودن و حرمت كاربست تلقين در تربيت ديني مطرح كرده و در نهايت به اين نتيجه دست‌ يافته است كه فرضيه «ممنوع بودن مطلق تلقين در تربيت ديني» قابل دفاع نيست.

Using an inter-religious, inferential and jurisprudential method, this research is intended to investigate the statement that indoctrination is forbidden in religious teaching and cannot be suggested as a selective method to religious teachers. The research aims at finding an answer to the question that whether the application of indoctrination is forbidden in all cases. If the answer is negative, then, in which cases it is forbidden? Indoctrination refers to unreasoning teaching. Seven reasons for the illegality of indoctrination in religious teaching were reviewed. The results came out with the fact that illegality of indoctrination is not justifiable.