بررسي استدلال‌ها و مباحث كلامي علامه حلي درباره هويت انسان در قيامت و امكان اعاده معدوم

The arguments and teleological discussions of Allameh Helli on the human identity and the possibility of nonexistent restoration at judgment day

موضوع امكان اعاده معدوم و هويت انسان در قيامت، يكي از مهم‌ترين و در عين حال چالش‌برانگيزترين مباحث فلسفي و كلامي در تفكر اسلامي است. اين موضوع با همه انضمام‌ها و بايسته‌هاي آن در تقريرات فلاسفه مسلمان به شكل‌ها و صورت‌هاي متنوعي آورده شده و مورد بحث قرار گرفته است. آراي علامه حلي به عنوان يكي از دانشمندان مسلمان به سبب غناي مطالب و شرح پيوسته آن‌ها با ساير موضوعات، بسيار مورد توجه است. وي نوع ديدگاهي كه يك متفكر درباره ماهيت انسان دارد را در نگاه به هويت او در قيامت بسيار موثر دانسته است. علامه حلي درنهايت با انتخاب رويكردي جسماني‌محور به حقيقت انسان، بدن معادي وي را متشكل از اجزاي اصلي غير فاني محسوب و امكان اعاده معدوم را باطل مي‌شمارد.

The human identity and the possibility of the restoration or resurrection of destroyed beings, at judgment day, is one of the most important and at the same time most challenging issues in philosophical and theological discussions of Islamic thought. This issue has been discussed in different versions and forms by Muslim philosophers. The Allameh Helli’s approach is highly regarded because of its rich content and because he describes the problem with other related issues. He believes that the kind of view on the essence of human that a thinker has affects his view on the human identity. Allameh Helli, finally with a corporeal-oriented approach toward human reality, considers the resurrected human body constituted of non-mortal components, and denies the possibility of restoration of nonexistent.