حوزه‌هاي سه‌گانه: بررسي فصل اول درباره عبارت ارسطو

The Three Realms: A Study of the First Chapter of Aristotleʹʹs "On Interpretation

سطرهاي آغازين درباره عبارت ارسطو يكي از تاثيرگذارترين متون در تاريخ معناشناسي است و مقدمه‌اي مهم براي فهم و تقرير برخي از ديدگاه‌هاي ارسطوست. بر اساس تفسير كلاسيك، ارسطو به طور عام بيان مي‌كند كه نوشته‌ها نشانگرِ آواها (الفاظ) است و آواها در وهله نخست نشانگرِ انفعال‌هاي نفس و انفعال‌هاي نفس شبيه اشيا و در نتيجه آواها با واسطه نشانگرِ اشيا است. در دوران معاصر، نورمان كرتزمن اين تفسير را به چالش كشيد و تفسير جايگزيني را مطرح كرد كه سرآغازي براي باز تفسير اين فصل شد. اين مقاله بر بخش اول از اين فصل متمركز مي‌شود، برخي از تفسير‌هاي كلاسيك و معاصر از آن را تقرير مي‌كند و پس از بررسي برخي از واژگان كليدي، تفسير مختار را ارايه مي‌دهد كه بر اساس آن هدف اصلي ارسطو تفكيك بين سه حوزه لفظ، انديشه و واقعيت و توجه به احكام مشترك و به ويژه اختصاصي آن‌هاست كه در حل برخي دشواري‌ها سودمند است.

The first lines of Aristotleʹs On interpretation are one of the most influential texts in the history of semantics and an important introduction to understanding and elaboration of some of Aristotleʹs views. According to the classical interpretation, Aristotle generally states that one’s writings represent spoken sounds and spoken sounds are in the first place representation of reactions of the soul and reactions of the soul are similar to things and spoken sounds are, as a result, mediated representation of things. In contemporary period, Norman Kretzmann challenged this interpretation and suggested an alternative one which became a starting point for reinterpreting this chapter. This article focuses on the first part of this chapter, gives an account of some classical and contemporary interpretations, and after studying some keywords, it offers an interpretation which holds that Aristotleʹs main purpose was to recognize three realms of spoken sound, thought, and reality and to address common and specific rules which are helpful in solving some problems.