ارتباط بين ژن‌هاي بيماري‌زاي هليكوباكترپيلوري و ريز‌تكامل آنها در ميزبان با پي‌آمدهاي باليني : مقاله مروري

Helicobacter pylori virulence genes and microevolution in host and the clinical outcome: review article

هليكوباكترپيلوری عامل مهم در ايجاد و گسترش بيماری‌های معده‌ای مثل گاستريت، زخم‌های گوارشی و لنفوم مالت بوده و يكی از عوامل مهم در بروز سرطان معده می‌باشد. هليكوباكترپيلوری تنوع آللی و تغييرپذيری ژنتيكی بالايی را در ژن‌های مركزی و بيماری‌زا نشان می‌دهد. به‌طوری‌كه اين تنوع ژنتيكی در ژنوم اين باكتری نسبت به ساير باكتری‌‌ها بسيار زياد بوده و در حدود 50 برابر بيشتر نسبت به جمعيت‌های انسانی می‌باشد. حفظ تنوع بالا باعث شده كه اين باكتری با چالش‌های خاص در ميزبان‌های فردی مقابله كند. گزارش‌های اخير نشان داده است كه نوتركيبی به ايجاد ژن‌های جديد و خانواده‌ی ژنی كمك می‌كند. ريز‌تكامل در ژن‌های vacA و cagA رويداد متداولی است كه منجر به تغيير در فنوتيپ بيماری‌زايی می‌شود. اين فاكتورهای بيماری‌زا به بقای باكتری در محيط اسيدی و سازگاری آن با شرايط نامناسب محيط اطراف باكتری در معده و مقابله با سيستم ايمنی ميزبان كمك می‌كنند و باعث تخريب بافتی و پی‌آمدهای بالينی می‌شوند. در اين مقاله مروری، ما ارتباط بين ژنوتيپ‌ فاكتورهای بيماری‌زای هليكوباكترپيلوری با پی‌آمدهای بالينی، ريز‌تكامل ژن‌های بيماری‌زای هليكوباكترپيلوری در ميزبان منفرد، ريز‌تكامل هليكوباكترپيلوری در خلال عفونت اوليه و پيشرفت بيماری از گاستريت آتروفی به آدنوكارسينوما و نيز وضعيت عفونت هليكوباكترپيلوری در ايران را بررسی كرديم. در نهايت ما فرضيه‌ای را مطرح كرديم كه اگر الگوی تكامل توالی نوكلئوتيدی از نوتركيبی به جهش تغيير جهت دهد و ميزان نوتركيبی به جهش (نسبت r/m) كاهش يابد، بيماری‌زايی باكتريايی ممكن است كاهش پيدا كند در حالی‌كه به احتمال زياد حيات باكتريايی حفظ می‌شود. به هر حال اين فرضيه بايد با طراحی آزمايش‌های بعدی مورد بررسی بيشتر قرار گرفته و اثبات شود.

Helicobacter pylori (H. pylori) is the causative agent in development of gastroduode-nal diseases, such as chronic atrophic gastritis, peptic ulcers, mucosa associated lym-phoid tissue (MALT) lymphoma, and gastric cancer. H. pylori has been associated with inflammation in cardia, showing the fact that infection with this bacterium could also be a risk factor for gastric cardia cancer. Gastric cancer is the fourth most common cancer worldwide. This is the second leading cause of cancer-related deaths, and ap-proximately 700,000 people succumb each year to gastric adenocarcinoma. It has been estimated that 69% of the Iranian population currently harbor H. pylori infection. The prevalence of duodenal ulcer and gastric cancer is high in Iranian populations. However, this has been largely influenced by geographic and/or ethnic origin. Epidemi-ology studies have shown that host, environmental, and bacterial factors determine the outcome of H. pylori infection. The bacterium contains allelic diversity and high genet-ic variability into core- and virulence-genes and that this diversity is geographically and ethnically structured. The genetic diversity within H. pylori is greater than within most other bacteria, and its diversity is more than 50-fold higher than that of human DNA. The maintenance of high diversification makes this bacterium to cope with particular challenges in individual hosts. It has been reported that the recombination contributed to the creation of new genes and gene family. Furthermore, the microevolution in cagA and vacA genes is a common event, leading to a change in the virulence phenotype. These factors contribute to the bacterial survival in acidic conditions in stomach and protect it from host immune system, causing tissue damage and clinical disease. In this review article, we discussed the correlation between H. pylori virulence factors and clin-ical outcomes, microevolution of H. pylori virulence genes in a single host, microevolu-tion of H. pylori during primary infection and progression of atrophic gastritis to ade-nocarcinoma, and H. pylori infection status in Iran. Finally, we put forward the hy-pothesis that if the pattern of nucleotide sequence evolution shifts from recombination (r) to mutation (m) and the r/m ratio is reduced, bacterial pathogenicity may be re-duced while maintaining the bacterial life. However, this hypothesis should be further studied with future experiments.