اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي به شيوه گروهي در بهبود افسردگي بيماران مبتلا به سرطان

زمينه و هدف: متناسب با سبب‌شناسي افسردگي در بين بيماران مبتلا به سرطان، شيوه‌هاي درماني مختلفي شناخته شده است كه يكي از آنها رفتاردرماني ديالكتيكي است. اين مطالعه با هدف بررسي اثربخشي رفتاردرماني ديالكتيكي به شيوه گروهي بر بهبود افسردگي بيماران مبتلا به سرطان انجام شد. روش بررسي: در اين مطالعه نيمه‌تجربي از نوع پيش‌آزمون- پس‌آزمون با گروه كنترل از بين بيماران سرطاني مراجعه كننده به مراكز شيمي درماني شهر شيراز در سال 1391، 26 نفر به روش نمونه گيري در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفي در دو گروه مداخله و كنترل قرار گرفتند. افراد گروه مداخله در 16 جلسه نود دقيقه اي رفتاردرماني ديالكتيكي به شيوه گروهي شركت كردند و گروه كنترل هيچ درماني دريافت نكردند. ابزار گردآوري داده‌ها پرسشنامه افسردگي Beck بود كه پايايي آن با استفاده از Cronbach Alpha 92/0 به دست آمد. داده‌ها با استفاده از نرم‌افزار آماري SPSS ويرايش 18 و آزمونهاي آماري Paired T Test، لوين و تحليل كوواريانس در سطح معني‌داري 05/0تجزيه و تحليل شدند. يافته ها: نتايج نشان داد كه ميانگين نمره افسردگي افراد گروه مداخله پس از آموزش رفتاردرماني ديالكتيكي از 4/4±11/14 به 87/3±92/5 كاهش يافته است(001/0p < ) ولي در گروه كنترل تفاوت معني‌داري بين ميانگين نمره افسردگي قبل و بعد از آموزش مشاهده نشد. نتيجه گيري: بر اساس نتايج مطالعه حاضر، رفتاردرماني ديالكتيكي مي تواند افسردگي بيماران سرطاني را كاهش دهد. لذا از اين يافته مي توان در راستاي برنامه ريزي يا استفاده از چهارچوب نظريه شناختي در كاهش و يا جلوگيري از افزايش افسردگي بيماران سرطاني استفاده كرد.

Background and Aim: Proportional to the etiology of depression among cancer patients, various treatment methods are known one of which is dialectical behavior therapy. This study investigated the effectiveness of group dialectical behavior therapy on decreasing depression level of patients with cancer. Materials and Methods: In this quasi-experimental study with pretest, posttest, and control group, 26 of cancer patients who referred to the chemotherapy centers in Shiraz in 2012 were selected through available sampling method and randomly divided into case and control groups. The case group participated in 16 ninety-minute sessions of dialectical behavior therapy, while the control group did not receive any treatment. The data collection tool was Beck Depression Inventory (BDI-II) whose reliability was determined 0.92 according to Chronbachʹs alpha. The data was analyzed in SPSS (version 18) using paired t-test and covariance analysis at the significant level P=0.05. Results: The results showed that the case groupʹs mean depression score decreased from 14.11±4.4 to 5.92±3.87 which is statistically significant (P < 0.001). No significant difference was observed in the control group. Conclusion: Findings of the study indicate that dialectical behavior therapy can reduce depression among cancer patients. Therefore, this finding can be used for planning on the basis of cognitive theory or for preventing and reducing depression among cancer patients.