وام واژه هاي فارسي ديوان ابن هاني؛ شاعر شيعه اندلس

The Persian Borrowingwords in poetry of Shia poet IbnHani ofAndolusia

تعامل و برخورد زبان‌ها باهمديگر پديده اي است كه قدمت آن به آغاز و پيدايش نخستين تمدن هاي انساني مي رسد. اين تعامل و برخورد زباني به خوبي از روابط و رفتار انساني هر دوطرف خبر مي دهد و نقش مرزها و فاصله هاي جغرافيايي را در ارتباط و تمدن انساني كنار مي زند و از بين مي برد. يكي از بارزترين مصاديق اين تعامل زباني، وجود واژه هاي دخيل يك زبان بيگانه در زبان مادر است. با بررسي و استخراج اين واژه ها به خوبي مي توان به ارتباط و پيوند ناگسستني انسان هاي آن دوره پي برد. اين تعامل در ديوان ابن هاني به شكل واژه هاي فارسي نمود دارد و شكل و نوع كاربرد اين واژه ها مُبيّن اين امر است كه شاعر عمدتاً اين واژه هاي فارسي را به مانند مضامين شعري اش از شعراي عصر عباسي و عصر جاهلي اخذ كرده است و نشان گر نوعي تقليد در به كارگيري اين واژگان است. از طرف ديگر، درصد بيشتر اين واژه هاي دخيل به واژه هاي مربوط به طبيعت مانند گل ها و واژه هاي مربوط به بُعد نظامي است. عمده واژه هاي فارسي ديوان ابن هاني عبارتند از: سِربال، سَنابِك، الجُمان، مِسك، مَيادِين، جهنَّم، عَسكر، قباذ، بهرام گور، كِسرَي، آل ساسان، گل نرجس و ياسمين، جُلَّنار، البَنَفسَج، سُرادِق، الابريز، النَّسِيج الخُسرُوانِي، سَوذَنِيق، تاج، صَولجان، آنُك. در اين پژوهش، سعي نگارنده رآن بوده كه به بررسي واژه هاي فارسيِ دخيل در ديوان ابن هاني الاندلسيّ بپردازد. از اين رو با استفاده از روش توصيفي و تحليلي به ريشــه يابي اين واژه ها پرداخته و بارمعنايي اي كه در شـعر ابن هاني القا مي كنند، تبيين شده است.

In this research, the Writer attempts proceed to study Persian Borrowingwords in the poetry of Ibn Hani of Andolusia.Hence ،by using of descriptive and analytical methods to deal with the roots of the wordsAnd explained the connotations of inducing poetry of Ibn Hani.