جايگاه عقلاني اخلاق و محبّت در اديان توحيدي

The Intellectual Place ofMorality and Kindness in Monotheistic Religions

از مشتركات اديان توحيدي، تاكيد بر ارزشهاي اخلاقي و تزكيه گفتار و رفتار است؛ ازاين رو، اخلاق مي تواند نزديك ترين ساحت اديان به همديگر براي گفت وگو باشد. اين نكته مبتني بر آن است كه وجه مشترك اخلاق در اديان يعني عقلي بودن آنها در نظر گرفته شود. محبّت نيز خاستگاه مشترك اديان است؛ چه دين با استناد به آيات و روايات چيزي غير از محبّت نيست و محبّت نيز جز با اطاعت و امتثال دستورات خداوند كه در قالب دين ارايه شده است، ميسّر نمي گردد. در نوشتار حاضر، با پيش كشيدن مباحث عقلي از جمله حسن و قبح ذاتي و نقش اين دو در مصالح و مفاسد احكام و دستورات ـ كه جنبه اخلاقي اديان توحيدي در نظر گرفته شده و از روي محبّت امتثال مي يابند ـ به جايگاه يكسان اخلاق و محبت در اين اديان پرداخته شده است و از اين طريق تلازم عقل و دين و ابتناي دين بر محبّت تبيين شده است.

Emphasis on moral values and purification of word and deed is one of the common teachings of all monotheistic religions. Therefore, morality is the nearest context for a dialog among religions. This issue is based on the fact that intellectuality needs to be considered the common ground of morality in religions. Kindness is also a common ground in religions. According to the Qur’anic verses and narrations, religion is nothing but kindness and kindness can only be fulfilled by following God’scommandments presented within the framework of religions. Dealing with such rational issues as ‘essential goodness and badness’ and their impacts on the rulings related to the virtues and evils which have been considered the moral aspect of monotheistic religions and are fulfilled through kindness, the present paper evaluates the equal status of morality and kindness in religions and explicates the points that religion and intellect are interdependentandthe foundation of religionsis kindness.