تأثير درمان ‌شناختي رفتاري گروهي بر شدت بيماري و سلامت روان مبتلايان به پسوريازيس

The impact of group cognitive behavioral therapy on the disease severity and mental health of psoriasis patients

زمينه و هدف: پسوريازيس يك بيماری مزمن است كه باعث بدشكلی و ناتوانی‌هايی در بيمار می‌شود. درباره‌ی مداخلات روان‌شناختی تأثيرگذار بر اين بيماری اطلاعات كمی وجود دارد. هدف اين تحقيق بررسی تأثير درمان ‌شناختی رفتاری گروهی بر علائم جسمانی (شدت، سطح بيماری و ميزان خارش) و سلامت روان بيماران پسوريازيس است. روش اجرا: روش تحقيق نيمه‌تجربی به‌صورت پيش‌آزمون ـ پس‌آزمون با گروه شاهد و دوره‌ی پيگيری است. بيست بيمار پسوريازيس در دو گروه آزمايش و شاهد قرار گرفتند. روی ده بيمار پسوريازيس به‌عنوان گروه آزمايش درمان ‌شناختی رفتاری گروهی در 12 جلسه اجرا شد. بيماران دو گروه ابزار‌های P‏soriasis Area Severity Index (PASI) برای ارزيابی شدت پسوريازيس، سلامت عمومی (GHQ) و كيفيت زندگی بيماران مبتلا به خارش (ItchyQoL) را پر كردند. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه روش درمان ‌شناختی رفتاری گروهی در بهبود علائم جسمانی پسوريازيس (شدت، وسعت و ميزان خارش) تأثيری نداشته است، اما اين روش درمانی در بهبود وضعيت روان‌شناختی بيماران تأثيرگذار است. درمان، رفتاری شناختی سلامت عمومی بيماران را بهبود بخشيده است. تفاوت دو گروه در تحليل كوواريانس چند متغيری برای ابعاد سلامت عمومی شامل اضطراب و بی‌خوابی (اندازه‌ی اثر: 45/0 و 04/0=P)، افسردگی (اندازه‌ی اثر: 25/0 و 044/0=P)، نشانه‌های جسمانی (اندازه‌ی اثر: 28/0 و معناداری: 033/0=P) و كاركرد اجتماعی (اندازه‌ی اثر: 41/0 و معناداری: 03/0=P) معنادار است. نتيجه‌گيری: هرچند براساس نتايج درمان ‌شناختی رفتاری به‌طور مستقيم تأثيری بر كاهش علائم جسمانی پسوريازيس نداشته، اما تأثيرگذاری اين روش بر علائم روان‌شناختی بيماران به‌عنوان نقش ميانجی در شروع، تشديد و عود بيماری قابل توجه است.

Background and Aim: Psoriasis is a chronic disease that causes deformity and disability in patients. There is little information about the impact of psychological interventions upon this disease. The purpose of this study was to evaluate the impact of group cognitive behavioral therapy upon physical factors such as severity and level of disease and extent of itching, and mental health of psoriasis patients. Methods: This research was conducted as a semi-experimental study using pre-test and post-test with a control group and the follow-up period. Twenty Psoriasis patients were allocated into experimental and control groups. The group cognitive behavioral therapy was administered to 10 psoriasis patients allocated into the experimental group for 12 sessions. The members of both groups filled in the Psoriasis Area Severity Index (PASI) for the assessment of severity of psoriasis, general health questionnaire (GHQ), and the Quality of life in patients with pruritus (ItchyQoL) questionnaires. Results: The results indicated that the group cognitive-behavioral therapy did not have any impact upon the improvement of physical symptoms (severity and level of disease and extent of itching), but it was effective on improving the patientsʹ psychological status. Cognitive behavioral therapy has improved the patientsʹ general health. There is a significant difference between the two groups in terms of multiple covariance analysis for different aspects of general health, including anxiety and insomnia (effect size 0.45 and P=0.004), depression (effect size: 0.25 and P=0.044), physical symptoms (effect size 0.28 and P=0.033), and social functioning (effect size 0.41 and P=0.003). Conclusion: Although, based on the results, the group cognitive behavioral therapy does not directly affect reduction of physical symptoms of psoriasis; the effectiveness of this method on patientsʹ psychological symptoms is considerable as a mediator in the onset, exacerbation, and relapse of the disease.