ويژگي‌هاي دموگرافيك و باليني مبتلايان به ملانوم بدخيم مراجعه‌كننده به يك درمانگاه مرجع تومورهاي پوست در ايران: مطالعه‌اي 5 ساله

Demographic and clinical characteristics of patients with malignant melanoma attending a referral skin tumors clinic in Iran: A 5-year study

مقدمه: ملانوم بدخيم از كشنده‌ترين تومورهای پوستی به‌شمار می‌رود. ميزان بروز، نمای آسيب‌شناختی و مرگ‌ومير اين تومور در كشورهای غربی با كشورهای آسيايی و خاورميانه تفاوت‌های بسياری دارد. با توجه به اهميت تشخيص زودرس در شناسايی و درمان تومور در مراحل اوليه‌ی اطلاع از يافته‌های دموگرافيك آن كمك‌كننده به‌شمار می‌رود. هدف از مطالعه‌ی حاضر بررسی ويژگی‌های دموگرافيك بيماران مبتلا به ملانوم بدخيم مراجعه‌كننده به درمانگاه تومورهای پوستی بيمارستان رازی است. روش اجرا: در قالب مطالعه‌‌ای مقطعی، اطلاعات دموگرافيك مورد نياز، مشخصات بالينی و يافته‌های آسيب‌شناسی كليه‌ی بيماران با تشخيص ملانوم بدخيم وارد مطالعه شده، هم‌زمان با پرونده، در پرسش‌نامه‌های ويژه درج و در پايان مطالعه، توصيف و تحليل آماری داده‌ها انجام شد. يافته‌ها: در كل تعداد 2500 پرونده مورد بررسی قرار گرفت كه از ميان آن‌ها 166 مورد ملانوم مشتمل بر 89 زن (6/53%) و 77 مرد (4/46%) با نسبت جنسيتی 15/1 به 1 مورد شناسايی قرار گرفت (فراوانی نسبی برابر 5/6%). ميانگين سنی افراد مورد مطالعه 5/60 سال بوده است. 65 نفر (2/39%) سابقه‌ی تماس مزمن با نور آفتاب را داشتند. متوسط زمان مراجعه از لحظه آگاهی بيمار از وجود ضايعه تا تشخيص در حدود 9 ماه بود. شايع‌ترين نوع آسيب‌شناختی تومور نوع آكرال لنتيگويی بود. شايع‌ترين مرحله‌ی كشف تومورها، مرحله‌ی Clark 3 بود (0/46%). شايع‌ترين محل تومورها، سر و گردن بود. نتيجه‌گيری: به‌طور كلی ملانوم بدخيم درصد قابل‌ملاحظه‌ای از تومورهای پوستی را در ايران شامل می‌شود. با توجه به سابقه‌ی تماس طولانی با نورآفتاب، مرحله‌ی بالای تومور در هنگام مراجعه و متوسط 9 ماه تأخير از زمان بروز ضايعه تا مراجعه به نظر می‌رسد انجام فعاليت غربال‌گری و افزايش آگاهی عموم مردم از اهميت زيادی برخوردار باشد. برخی نتايج مطالعه مانند سابقه‌ی خانوادگی، شيوع خال‌های ملانوسيتيك و محل شايع بروز تومورها نياز به مطالعات با حجم نمونه‌ی بزرگ‌تر دارند.

Background and Aim: Malignant melanoma is one of the most lethal skin tumors. Its prevalence and demographic specifications are different in European and western countries from those in the Middle East. This study was aimed to evaluate the demographic and clinical characteristics of malignant melanoma in Iran. Methods: In this cross-sectional study, the patients with the diagnosis of malignant melanoma who atteneded the tumor clinic of Razi Hospital, Tehran, Iran were included. Demographic and clinical data were registered in specific questionnaires. Histopathology findings were also recorded in the questionnaires. Results: A total of 2500 patients attending tumor clinic of Razi Hospital were evaluated. Out of them, 166 cases had malignant melanoma including 89 (53.6%) females and 77 males (46.4%). The mean age of patients 60.5 years. History of chronic sun exposure was found in 65 (39.2%) cases. Mean delay time between commencement of lesion and diagnosis was 9 months. The most common histopathologic type was acral lentiginous and the most common observed stage of tumor was Clark 3. The most common frequent observed tumor site was head and neck which was followed by limbs. Conclusion: Malignant melanoma is common in patients with skin tumors in Iran. Considering morbidity and mortality of malignant melanoma and the relatively high stages of tumors, at the fist time the patients sought medical care, screening programs seems to be necessary to find the patients in earlier stages, as well as the mass education. Some of our findings such as the most common location of the tumors, family history and relation with dysplastic naevies, remain to be confirmed in studies with larger sample sizes.