ارزيابي رضايت شهروندان در توجيه سلطه حكومت

An Evaluation of Citizensʹʹ Satisfaction in Explaining Governmentʹʹs Authority

براي تنظيم روابط اجتماعي از يك سو، حكومت و حاكم سياسي ناگزير از صدور اوامر و نواهي است، و از سوي ديگر، لازم است افراد جامعه بر اين اوامر و نواهي گردن نهند. اين نوع رابطه، كه در اصطلاح، «سلطه حاكم بر شهروندان» ناميده مي شود، اين سوال را تداعي مي كند كه حكومت بر اساس كدامين حق بر افراد جامعه سلطه مي يابد؟ و به عبارت ديگر، چرا بايد از حاكم سياسي اطاعت كرد؟ از ميان توجيهات و پاسخ هايي كه در قبال سوال مزبور مطرح شده است، مي توان به نظريه «رضايت شهروندان» اشاره كرد. بر اساس اين نظريه، خواست و رضايت خود افراد جامعه، سبب توجيه و اعتبار بايد و نبايدهاي صادر شده از سوي حكومت مي شود. در تحقيق حاضر، ضمن تعميم اين نظريه به بيشتر فلاسفه سياسي و توضيح حيطه هاي گوناگون رضايت، مستندات فلسفي آن ارزيابي شده است.

In order to regulate social relations, a government and political governor need to give orders concerning prescriptions and proscriptions on one hand, and people have to obey these orders, on the other hand. This kind of relationship, which is called ʹʹ rulerʹs authority over the citizensʹʹ, makes one pose this question according to what right does the government exercise authority over the people of society? In other words, why must people obey the political governor? Concerning the justifications and answers to this question, we can refer to the theory of citizensʹ satisfaction. It is according to this theory, i.e peopleʹs will and satisfaction that the dos and donʹts which are issued by government are rendered valid. In addition to generalizing this theory by most political philosophers and explaining the different sides of satisfaction, the present paper evaluates its philosophical documentary evidence.