نحوه مواجهه ايمه اهل بيت(ع) با اجتهاد و انحراف (مطالعه موردي اهل سنت و غاليان)

The way of encountering of Ahlol Beit (PUH) with ijtihad and deviation (Case study: Sonni and Qaliyan)

شيعه اماميه كه يكي از جريانهاي جدي در دين اسلام است، به عنوان يك مذهب اسلامي و با توجه به حجم توليدات انديشه‌اي، از جايگاه مهمي برخوردار است. در اين زمينه حضور امامان شيعه طي 250 سال، بر توليد گسترده و عميق انديشه اين مذهب، تاثير شگرفي گذارده است. از طرفي با توجه به جايگاه اين مذهب، نحوه تعامل آن با مذاهب ديگر اسلام بر كيفيت مناسبات و همبستگي اجتماعي جهان اسلام بسيار موثر است. از اين رو در اين نوشتار ارتباط شيعيان با اهل سنت و غاليان به مثابه‌ دو فرقه مذهبي از منظر نشانه شناختي فرهنگي در حوزه روايات ايمه اطهار(ع) مورد توجه و تحليل قرار گرفته است. بر اين اساس، غاليان به دليل آنكه «ديگري فرهنگي نزديك» به شمار مي روند، تعارضات هويتي جدي‌تري با شيعه اماميه در مقايسه با اهل سنت ـ به عنوان «ديگري دور» ـ دارند. حاصل اين روند توصيه به عدم ارتباط با غاليان و ارتباط حسنه و محترمانه با اهل سنت در دو سطح اعتقادي و رفتاري است.

Shi’a of Imamiyah is one of serious movements of Islam religion and has an important status as Islamic sect and as its wide thoughtful productions. In this field the presence of Shi’a Imams in 250 years had wondrous and deep influence on thinking of this sect. On other hand according to status of this sect its interaction with other Islamic sects has influence on quality of interrelations and social unity of Islam’s World. Thus in this article from cultural semiology point of view in Hadith of Ahlol Beit (PUH) the relation of Shi’as with Ahle Sonnah and Qaliyan as two religious sect became analyzed. From this perspective, because Qaliyan are “near cultural Other” have serious identical conflicts with Imamiyah Shi’a in comparison with Ahle Sonnah as “far cultural Other”. The result of this process is recommendation to not having relationship with Qaliyan and has good and respectful relation with Soni in ideological and behavior fields.