اثرات متقابل سرمايه انساني و نهادها بر فرايند رشد اقتصادي و اشارات آن براي اقتصاد ايران

Interaction Effects of Human Capital and Institutions on the Economic Growth and its Implications for Iranian Economy

در اين مقاله، با استفاده از دو معيار رقابت پذيري و منع پذيري، عوامل مستقيم توليد در قالب سرمايه فيزيكي، سرمايه انساني و تكنولوژي طبقه بندي مي شود. بر اساس نظريه هاي جديد رشد، نقش اساسي سرمايه انساني در ابداع، اخذ و كاربرد تكنولوژي هاي جديد، مورد تاكيد قرار مي گيرد. آنگاه به منظور تبيين تفاوت هاي رشد اقتصادي بين كشورها، نهادها به منزله علل بنيادي رشد اقتصادي مورد بحث قرار مي گيرند. استدلال مي شود نهادها شرايطي را فراهم مي كنند كه در آن، عوامل مستقيم توليد انباشت شده و مورد استفاده قرار مي گيرند. نهادها به عاملان اقتصادي علامت مي دهند تا عوامل مستقيم توليد را به سمت فعاليت هاي مولد يا رانت جويانه هدايت كنند. با اين ملاحظه، نتايج معماگونه مطالعات تجربي راجع به اثرات سرمايه انساني بر رشد اقتصادي تحليل مي شود. با استفاده از داده هاي مقطعي مبتني بر متوسط 10 ساله محصول هر كارگر براي تقريباً 90 كشور در دوره زماني 2001 تا 2010، اثر تعاملي سرمايه انساني و كيفيت نهادي ارزيابي مي شود. اشاره اصلي اين الگو براي اقتصاد ايران اين است: با وجود سرمايه گذاري هاي عظيم در سرمايه انساني كه عمدتاً توسط درآمدهاي نفتي تامين مالي شده است، كيفيت پايين نهاده باعث كندي رشد اقتصادي شده است.

In this article, using two criteria of rivalry and excludability, the direct production factors are classified as physical capital, human capital and technology. Based on the new theories of economic growth, essential role of human capital in innovation, adoption and application of new technologies is emphasized. Then to explain differences of economic growth across countries, institutions as the fundamental causes of economic growth are discussed. It is argued that institutions provide circumstances in which proximate causes of production are accumulated and used. Institutions signal to the economic agents to pursue productive or rent seeking activities. In this regard, paradoxical findings of empirical studies as to effects of human capital on economic growth are analyzed. Using a cross-section data, based on 10-year average of output per worker for about 90 countries over the period 2001-2010, the interaction effect of human capital and institutional quality on growth is evaluated. The main implication of the model for Iranian economy is: Notwithstanding the huge investments in human capital, which mainly financed by oil revenues, low quality of institutions has led to slow economic growth.