كاوشي فقهي- تفسيري در حليت ذبيحه كتابي در پرتو آيه 5 سوره مائده

A Jurisprudential-Exegetical Exploration into the Lawfulness of Sacrifice in Revealed Scriptures in Light of Āya 5 of Sūrat al-Mā’ida

از آیه 5 سوره مائده حلیت ذبیحه كتابی استفاده می‌گردد و دلیل آن علاوه بر سیاق و امتنانی بودن حكم حلیت، این است كه كلمه طعام در آیه مذكور به شهادت عرف و لغت به معنای ذبیحه و یا اعم از ذبیحه است و روایات حلیت موید آن است و روایاتی كه طعام را به حبوباب تفسیر كرده‌اند یا از باب ذكر مصداق است و یا معارض با این روایات است و بعد از تعارض، به ظاهر آیه و اصالت حلیت رجوع می‌شود. و در جمع روایات متعارض، اقوالی است كه قول شهید ثانی در حمل نهی بر كراهت اولی است.

The lawfulness of dhabīḥa (sacrifice) in Revealed Scriptures is implied from āya 5 of Sūrat al-Mā’ida, and the reason for it, besides the contexts and appreciativeness of the ruling for lawfulness, is that the word ṭa‘ām (food) in the above-mentioned āya, as testified by convention and lexicon, means dhabīḥa or related to dhabīḥa and the traditions concerning lawfulness approve it. The traditions that have interpreted ta‘ām as grains, are either in terms of mentioning the evidence or are contradictory to these traditions; in case of contradiction, the external aspect of the āya or the originality of lawfulness is referred to. There are discourses on reconciliation of the contradictory traditions, from which Shahīd Thānī’s discourse in predicating nahy (prohibition) to karāhat (repugnance) is preferable.