بررسي نقش هيپربيليروبينمي در تشخيص آپانديسيت عارضه‌دار شده

Evaluation of the role of hyperbilirubinemia in the diagnosis of complicated appendicitis

چكيده زمينه و هدف : تشخيص زودهنگام، صحيح و بدون اشتباه موارد عارضه‌دار آپانديسيت (گانگرن، پرفوراسيون و ...) جهت جلوگيري از مورتاليتي و موربيديتي و تصميم به اقدام صحيح و مقتضي جراحي امري ضروري است. هدف اين مطالعه تعيين سطح بيلي‌روبين توتال سرم در تشخيص موارد عارضه‌دار آپانديسيت قبل از عمل بود. مواد و روش‌ها: تعداد 295 بيمار كه با شكايت درد شكم به اورژانس بيمارستان شهيد رجايي قزوين مراجعه و براساس معاينات باليني اوليه براي آنها تشخيص آپانديسيت حاد مطرح مي‌شد وارد مطالعه اپيدميولوژيك تحليلي شدند. اطلاعات هر يك از بيماران كه شامل اطلاعات دموگرافيك، مدت درد، علايم، وجود تب و سابقه بيماري كبدي و نتيجه معاينات اوليه بود در پرسشنامه‌اي كه تهيه شده بود وارد مي‌شد. جهت كليه بيماران شمارش كامل گلبول‌هاي سفيد به همراه سطح بيلي‌روبين توتال سرم اندازه‌گيري شده و نتايج در پرسشنامه وارد مي‌شد. آنهايي كه تحت عمل جراحي قرار مي‌گرفتند، توسط رزيدنت عامل عمل يافته ماكروسكوپي حين عمل در پرسشنامه قيد شده و جواب پاتولوژي نمونه ارسالي نيز پس از دريافت مشخص شده و وارد مي‌شد. يافته ها: از 295 بيمار مورد مطالعه بيشترين موارد آپانديسيت بين سنين 15 تا 24 سال (7/42%) بوده و متوسط سني 35/30 سال بود. از اين تعداد 60% مذكر و 40% مونث بودند. ميزان لكوسيتوز و شيفت به چپ در موارد آپانديسيت عارضه‌دار (5/98%) بطور معني‌داري از گروه با آپانديسيت بدون عارضه (6/85%) بيشتر بود. همچنين نتايج بدست آمده از مطالعه نشان داد كه سطح بيلي‌روبين در موارد عارضه دار به طور معني داري نسبت به گروه بدون عارضه بالا تر بود(01/0P < ). نتيجه‌گيري: در تحقيق حاضر در ارزيابي ارتباط بين عارضه‌دار شدن آپانديسيت با سطح بيلي‌روبين، مشخص شد در بيماران با علايم باليني آپانديسيت و هيپربيلي‌روبينمي، احتمال عارضه دار شدن در مقايسه با موارد داراي سطوح نرمال بيلي‌روبين بيشتر است. لذا مي‌توان از سنجش سطح بيلي‌روبين توتال سرم، بعنوان تستي در كنار WBC در ارزيابي و تشخيص موارد عارضه‌دار آپانديسيت بهره برد. كلمات كليدي: هيپربيلي‌روبينمي، آپانديسيت عارضه‌دار، آپانديسيت بدون‌عارضه.

ABSTRACT Background and Aim: Early and precise diagnosis of complicated appendicitis (gangrene, perforation, …) and proper surgical measures are necessary to prevent mortality and morbidity. The aim of this study was to investigate the diagnostic value of serum bilirubin level as a preoperative laboratory marker in the diagnosis of complicated appendicitis. Material and Methods: We evaluated 295 patients with primary diagnosis of acute appendicitis in Shahid Rajaee Hospital in Qazvin City. Demographic information, pain duration and other clinical findings such as fever and history of liver disease and the findings of physical examination were recorded in a predefined questionnaire. Then CBC diff. and serum total bilirubin of the patients were checked and macroscopic findings of appendix in the operating room and final pathologic diagnosis were also entered on the questionnaire. Results: Appendicitis was more frequent in the patients between 15 and 20 years of age (42.7% of the patients). The mean age of patients was 30.35 years old, 60% were male and 40% female. Leukocytosis and shift to the left were detected in 98.5% of the patients with complicated appendicitis and 85.6% of the cases without any complications which showed a significant difference (P < 0.001). The serum bilirubin level was significantly higher in the patients with complicated appendicitis (P < 0.01). Conclusions: This study showed that patients with clinical symptoms of appendicitis and hyperbilirubinemia were more likely to develop complications in comparison to the patients with normal bilirubin level. Therefore, measurement of serum bilirubin level together with WBC count can be helpful for assessment and diagnosis of complicated appendicitis. Keywords: Hyperbilirubinemia, Complicated appendicitis, Non-complicated appendicitis.