اثربخشي گروه درماني تحليل وجودي بر بهبود مهارت حل مسيله

The effectiveness of existential group therapy in improving problem-solving skills

چكيده مقدمه و هدف: مشكلات و مسايل بخشي از زندگي بشر است؛ بنابراين يادگيري مقابله با مشكلات و مسايل براي افزايش سلامت رواني افراد اهميت بسياري دارد. هدف اين مطالعه ، بررسي كارآمدي گروه درماني وجودي بر بهبود مهارت حل مسيله است. روش: روش تحقيق از نوع نيمه آزمايشي با طرح پيش آزمون- پس آزمون با گروه گواه مي باشد. بدين منظور 30 نفر از مراجعين كلينيك تخصصي روانشناسي و مشاوره دانشگاه فردوسي مشهد به روش غربالگري انتخاب، و به شيوه تصادفي در دو گروه گواه و آزمايش (هر گروه 15 نفر)، جايگزين شدند. ابزار گردآوري داده ها پرسش‌نامه حل مسيله، و روش مداخله‌ نيز گروه درماني تحليل وجودي بود كه به مدت 8 جلسه‌ي دو ساعته و به ‌صورت هفته‌اي برگزار شد. براي تجزيه و تحليل داده ها در سطح توصيفي از آماره هاي ميانگين و انحراف استاندارد و در سطح استنباطي از آزمون تحليل كوواريانس (ANCOVA) و t مستقل استفاده شد. يافته‌ها: نتايج نشان داد كه مهارت حل مسيله در گروه آزمايش به طور معناداري افزايش يافته است (001/0 > =p). همچنين، اين افزايش در زيرمولفه هاي تقرب (001/0 > =p)، كنترل (01/0 =p)، اجتناب (001/0 > =p)، اعتماد (001/0 > =p)، و خلاقيت (001/0 > =p) به طور معناداري مشاهده شد. از طرفي افزايشي در مهارت حل مسيله درماندگي مشاهده نشد (82/0 =p). نتيجه گيري: گروه درماني تحليل وجودي در بهبود حل مسيله مراجعين كلينيك تخصصي مشاوره و روانشناسي دانشگاه فردوسي مشهد، كارآمد و اثربخش بوده است. كليد واژه ها: حل مسيله، مهارت حل مسيله ، روان درماني گروهي، گروه درماني تحليل وجودي

ABSTRACT Background and Aim: Problems and difficulties are part of the human beingsʹ life; hence it is important to learn how to deal with the lifeʹs problem and difficulties in order to improve the mental health. The aim of this study was to investigate the efficiency of existential group therapy in improving the problem-solving skills. Material and Method: This study was a semi-experimental study with pretest-posttest approach. Thirty subjects referring to the Counseling and Psychological Service Center of Ferdowsi University in Mashhad were selected based on a screening method and were randomly divided into two equal groups; experimental and control groups. A problem-solving questionnaire was used for data collection and the intervention method was performed by existential group therapy two hours a week for eight sessions. Mean and standard deviation were used for descriptive data analysis and we used ANCOVA for statistical inference. Results: The results suggested that the problem-solving skills in the experimental group improved significantly (P?0.001). Moreover, this improvement was observed in subscales of closeness (P?0.001), control (P?0.001), avoidance (P=0.01), confidence (P?0.001), and creation (P?0.001). But we noticed no improvement in the problem-solving skills in regard to helplessness (p= 0.82). Conclusion: Existential group therapy was an effective intervention for improving problem-solving skills in our study. Key words: Problem-solving, Problem-solving skill, Group psychotherapy, Existential group therapy