بررسي نسل‌زدايي فرهنگي در حقوق بين‌الملل با تاكيد بر قضيه فلسطين

Rethinking Cultural Genocide Under International Law with Emphasis on the Palestinian Issue

موضوع اين مقاله تلاش براي پاسخ به اين سوال است كه آيا استراتژي‌هاي نابودي اجتماعي و فرهنگي كه فاقد كشتار سيستماتيك يا حداقلِ حملات فيريكي گسترده هستند، بايستي تحت حقوق بين‌الملل، نسل‌زدايي محسوب شوند يا نه؟ با اينكه نسل‌زدايي فرهنگي در حال حاضر در محدوده كنوانسيون منع و مجازات جنايت نسل‌زدايي نيست، اما در سراسر اين مقاله مشخص شده است كه اقدامات فيزيكي و بيولوژيكي تنها راه نابودي يك گروه نيستند. يك گروه ممكن است بدون اينكه اعضاي آن كشته شوند محو گردد و اين از طريق نابودي زبان و اماكن و اشياي مذهبي، ايجاد محدوديت در عمل به آداب و رسوم، آزار و اذيت روحانيون مذهبي و روشنفكران آن گروه و به طور خلاصه، از طريق ناپديد كردن ميراث فرهنگي آنان اتفاق مي‌افتد. نمونه‌هاي روشني از ارتكاب نسل‌زدايي فرهنگي در سرتاسر تاريخ معاصر، از جمله توسط دولت اسراييل عليه مردم فلسطين، وجود دارد و ناديده گرفتن آن‌ها در واقع انكار حمايت از حقوق بشر بنيادين نسبت به كساني است كه به آن حمايت نياز دارند.

The study attempts to answer whether strategies of social and cultural “destruction” should be considered “genocide” under international law in the absence of systematic killing, or at least widespread physical attack. Given that at the moment cultural genocide is not within the scope of the Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide, this study makes it clear that physical or biological acts are not the only ways to annihilate a group. It is possible to wipe out a human group without actually killing its members, i.e. by destroying its language and religious institutions and objects, restricting traditional practices, persecuting its clerics and intellectuals, in short, by destroying its cultural heritage. There have been many cases of cultural genocide throughout contemporary history, for example by Israeli government against Palestinians. To ignore this means to deny the protection of fundamental human rights of those who need it the most.