مقايسه و بررسي ميزان و نحوه تعامل نويسنده و خواننده در متون آموزش زبان فارسي و انگليسي (با رويكرد ميانرشتهاي)

A Comparison and Investigation of Frequency and Method of Interaction between the Writer and the Reader in Persian & English Teaching Texts

گفتمان، حاصل مطالعه زبان به‌عنوان يك پديده اجتماعي يا رويكردي جامعه‌شناختي به آن است و متن، امري است اجتماعي در خلال روابط اجتماعي و نه بيرون و مستقل از آن. بنابراين متن، محصول گفتمان است و براي درك يك متن و تعيين روابط پيوستگي ميان جملات، بايد دانش اجتماعي و فرهنگي مربوط به «جهان» به صورت پيش فرض وجود داشته باشد. همچنين، ويژگي يك متن خوب، ايجاد تعامل بين نويسنده و خواننده است. اين تعامل در متون آموزشي منجر به يادگيري بهتر زبان‌آموز مي‌شود. در متون خواندني، علايمي براي ايجاد تعامل بين نويسنده و خواننده وجود دارد كه موجب فهم بهتر خواننده از متن پيش روي خود و درك دقيقتر او از متن ميشود. استفاده از اين علايم تعاملي در متون ضرورتي انكارناپذير است. براي درك بهتر نقش و اهميت علايم تعامل مشاركت‌كنندگان در گفتمان، درك مفاهيمي مانند گفتمان، تحليل گفتمان، تحليل متن و مباحث مربوط به آن ضروري است. در اين پژوهش، ميزان استفاده از اين علايم در متون نوشته شده فارسي و انگليسي توسط نويسندگان فارسي‌زبان و غيرفارسي‌زبان در چارچوب مدل تعاملي (هايلند، 2005) بررسي شده و نحوه تعامل نويسنده و خواننده در سه گروه از مقالات علمي (مقالات فارسيِ فارسي‌زبانان، مقالات فارسيِ غيرفارسي‌زبانان، مقالات انگليسيِ غيرفارسي‌زبانان) مورد تحليل قرار مي‌گيرد. اين پژوهش هم كمّي است و هم كيفي. تجزيه و تحليل داده‌هاي اين پژوهش، حاكي از آن است كه بيشترين ميزان استفاده از علايم تعامل در كل پيكره مربوط به جملات معترضه و كمترين آن مربوط به جملات پرسشي است. همچنين، با توجه به تقسيم‌بندي اين علايم به دو بخش موضع‌گيري و مشارك‌تجويي، مقالات هر سه گروه نتايج متفاوتي در هر دو بخش داشتند.

The main goal of a writer, when he/she writes a text, is to draw the reader’s attention to the text, and to make them converge with it. Therefore, a reading text includes an interaction between the writer and the reader. This interaction in instructional texts leads to a better learning by the language learners.There are some markers in the reading texts that create an interaction between the writer and the reader,and lead to a better comprehension by the reader of the text he/she is reading and a more detailed understanding.The use of these interactional markers in texts is an undeniable necessity. This study investigates the frequency of using these markers in Persian and English written texts by native speakers of Persian and non-Persians within the Hyland’s Interactional Model (Hyland, 2005), and analyzes the method of interaction between the writer and the reader in 3 categories of scientific articles (Persian articles by native speakers of Persian,Persian articles by nonnative speakers of Persian, English articles by non-Persians).This study is both quantitative and qualitative. The analysis of the data shows that the highest use of interactional markers in the whole corpus is in “personal asides” and the lowest use is in “interrogative sentences”.Furthermore, having in mind that these markers are divided into “stance” and “engagement” markers, in the stance marker category in Persian articles by native speakers of Persian and English articles by non-Persians, the highest use of these markers includes the “hedges” and the lowest useincludes “attitude markers,” and in Persian articles by non-native speakers of Persian, the highest frequency of use is that of “boosters” and the lowest, like the other two categories, is that of “attitude markers”. Also, in the engagement category, in Persian articles by native speakers of Persian and Persian articles by non-native speakers of Persian, the highest frequency of useis that of “personal asides” and the lowest is that of “directives,” and in English articles by non-Persians, the highest frequency of use, like the other aforementioned categories includes “personal asides” and the lowest includes “interrogative sentences.”