مجنونِ ليلي به روايت عطار

Majnun of Leili in Attar Narration

: مجنون يكي از شخصيت هاي داستاني است كه نه تنها در داستان هاي غنايي و بزمي مطرح است، بلكه در ميان دسته اي از آثار عرفاني نيز كمابيش حكايت هايي از وي را مي توان ديد. عطار ازجمله شاعران صوفي است كه در مثنوي هاي خود بيش از ديگران از مجنون و رفتارهاي گوناگون او سخن گفته است. مجنون، چنان‌كه از روايت عطار برمي آيد، تجسم احوال كساني است كه در عشق به كمال رسيده و از زلال معرفت سيراب گشته اند. عطار در حكايت هاي متعددي كه از مجنون نقل مي‌كند، مي كوشد تا آنچه رسم و شيوه سالكان طريق است در او متجلي سازد و او را حامل بخش قابل توجهي از انديشه هاي عرفاني خويش سازد. بنابراين طرح اين سخن كه مجنون حكايات عطار چه بسا خود شاعر است در كسوت مجنون، سخني به دور از واقع نباشد، چرا كه حاصل رفتارهاي گوناگوني كه شاعر از مجنون بيان مي كند چيزي نيست جز عصاره افكار و انديشه هاي بزرگان صوفيه.

Majnun is one of the story personages, who is not only mentioned in the lyric stories, but also in mystical stories. Attar is a mystic poet who, more than other poets, has spoken of Majnun in his Mathnavis. According to Attar, Majnun is the embodiment of the condition of those who achieve perfection in love and have satiated from the spring of insight. In his various stories of Majnun, Attar tries to manifest in him what is necessary for the way and method of wayfarers, considering him a career of a considerable chunk of his own mystical thoughts. Therefore, it won’t be unrealistic to state that the Majnun of Attar’s stories is the poet himself in the garb of Majnun, for the end result of different behaviors mentioned by the poet is nothing but the gist of thoughts and ideas of great mystics.