شناخت صوفي در آثار مولانا جلال الدين محمد بلخي رومي

جلال الدين محمد بلخي يكي از عرفاي مشهور سده ي هفتم هجري است كه آثار او يكي از منابع اصلي عرفان و تصوف محسوب مي شود.صوفي يكي از واژه هاي كليدي آثار او به خصوص در مثنوي معنوي است .او در مثنوي، صوفي را مورد كاووش قرار مي دهد.او براي اين كار از اصطلاحات و مفاهيمي استفاده كرده كه درك درست آن مي تواند هر يك از ما را به حقيقت شناخت صوفي نزديك كند. اين مقاله با روش تحليلي – توصيفي صوفي و ويژگي هاي آن را در آثار مولوي نمايان مي كند و سعي دارد صوفي حقيقي را از صوفيان ظاهري تفكيك كند بنابراين شماري از ويژگي هاي هر يك را كه در آثار مولانا آمده است را نقد مي كند .