اوضاع سياسي كردستان از مرگ نادر تا اواخر زنديه (سال هاي 1160- 1200ه.ق)

درپي مرگ نادر شاه افشار، ايالت كردستان به مركزيت سنندج كه خاندان متنفذ و محلي اردلان بر آن حكومت ميكردند، همچون بسياري از ايالات دستخوش تغيير و تبديل قدرت ازسوي مدعيان حكومت ايران شد. همچنين، شرايط راهبردي اين ايالت در همسايگي عثماني زمينه را براي دخالت هاي مكرر بابعالي از طريق سرحدداران آنان (بابان ها) فراهم كرد. نبودن حكومتي يكپارچه و متمركز در ايران به گسترش دامنهي نفوذ عثماني ها منجر شد؛ بهطوري كه در همين دوره، چندينبار حكومت كردستان از خاندان اردلان گرفته شد و بهدست پاشايان شهرزور و سليمانيه اداره گرديد. محدودهي زماني پس از مرگ نادر تا سال هاي پاياني حكومت زنديه (سال هاي 1160- 1200ه.ق)، بهدليل حوادث و دگرگوني هاي آن يكي از دوره هاي پرحادثه در تاريخ كردستان است. در پژوهش حاضر، دليل و چگونگي تحولات سياسي كردستان، نقش و عملكرد حكام اردلان در اين تحولات و روابط و مناسبات آنان با صاحبان قدرت در اين دوره را بررسي و علل ناآرامي هاي اين ايالت را مشخص مي كنيم. يافته هاي پژوهش نشان مي دهند كه بحران خلا قدرت پس از مرگ نادر و نبودن حكومتي يكپارچه و مقتدر در ايران، سياست هاي نادرست برخي حكام اردلان در اين دوره، روابط نامناسب ميان خاندان زنديه و خاندان اردلان و رقابت پاشايان بابان براي سلطه بر كردستان، ازجمله علل مهم ناآرامي هاي كردستان در اين برهه بودهاند.