مرگ‌انديشي و راه‌هاي رهايي از آن در ادبيات فلسفي جهان

چكيده در ادبيات فلسفي جهان، انديشه به مرگ نقش و جايگاهي مهم و محوري دارد، زيرا با فهم «معناي زندگي» پيوسته است. اگر زندگي انسان با مرگ پايان يابد، زندگي كاملاً پوچ و بي‌معنا به نظر مي‌رسد. متفكران مختلف نسبت به اين موضوع واكنش‌هاي گوناگوني داشته‌اند. برخي انديشه به مرگ را تماماً بي‌فايده و نشانه بيماري انسان مي‌پندارند. برخي ديگر به هم‌چون پديده‌اي طبيعي مي‌دانند. از اين حيث انسان نيز همانند باقي موجودات طبيعتاً پاياني دارد. گروهي نيز معتقدند كه مرگ‌انديشي ـ از آن جهت كه فرد را بيش از هر زماني متوجه وجود خودش مي‌كند ـ باعث اصالت انسان خواهد شد. از نگاه گروهي ديگر مرگ حقيقتاً بي‌معنايي زندگي را در پي دارد و گريزي از آن نيست. تمام اين رويكردها با مشكلاتي مواجهند. نهايتاً به نظر مي‌رسد كه تنها و تنها نگاه ديني به زندگي، به واسطه پذيرش جهاني ديگر و تداوم حيات در آن، مي‌تواند انديشه به مرگ را تحمل‌پذير كند و به زندگي معنا ببخشد.

Abstract Being in close relation with perception of “meaning of life”, the role of death contemplation in the philosophical literature of the world is significant and worth to notice. If human’s life comes to an end with death, life seems to be absolutely absurd and futile. The concept referred was accosted with several reactions on behalf of different thinkers – considered quite meaningless by some and symptomatic of the man’s disease whereas others take it as a natural phenomenon. Therefore human naturally enjoys an ending as other creatures do. There is also another group who consider pondering to death as the source of man’s authenticity while it centralizes the man’s whole attention toward himself more than any other time. From the outlook of some others death truly results in life’s meaninglessness of which there is no avoidance. The above mentioned approaches are led to problems on the whole. Eventually it appears that the only way to bring tolerance to death and meaning to life is a religious view of life- for believing in another world and permanence of life in there.