آسيبشناسي تعهدگرايي شاعران دوره مشروطه

چكيده پژوهش حاضر به بررسي آسيب‌شناسانه شعر متعهد عهد مشروطه پرداخته است و بر آن بوده است تا فرازي از جريان‌هاي تاثيرگذار شعر معاصر را باز نمايد. به ويژه آن كه ادبيات دوره مشروطه به جهت رشد سياسي و تحولات بزرگ اجتماعي و آشنايي اديبان با ادبيات مغرب زمين اعتبار ويژه‌اي دارد به طوري كه ريشه بسياري از دگرگوني‌هاي ساختاري و محتوايي ادب معاصر را بايد در ادبيات اين دوره يافت. با وجود آن كه بيش‌ترين رسالت التزام هنري در دوره مشروطه بر عهده شعر است پژوهنده شعر متعهد اين دوره را خام، صريح، گزارشي، كاركردي، هدفمند، مضموني و محتوايي، ابزاري براي آگاهي بخشي، سياسي تقويمي، فاقد آفرينش، فاقد بلوغ فلسفه سياسي و فاقد عنصر فرازماني مي‌داند و بر آن است كه شاعران اين دوره ، ضمن آن كه انواع شعر متعهد را به كار مي‌گيرند نقش برترين روشنفكران انقلابي اين دوره را ايفا مي‌كنند.##

Abstract The Present research studies the pathology of the poet’s commitment during the corstitutional period. It tries to reflect the impact of the movement on the con temporary poems. The origin of many changes in the society can be seen in the literature of this period. Although the greatest burden in the constitutional period lies with poetry, the present writer believes that the commited poetry is raw, explicit, functional, purposeful, thematic, a means at the service of knowledge raising, political and laeks philosophical and political maturation; therefore, this article tries to fore ground the prominent role of the poets of this period to enlighten the revolutionary thoughts ##