فقه سياسي و روابط بين الملل با تاكيد بر سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران

تحولات اخير در مبحث مربوط به دسته بندي هاي ابواب فقه، منجر به حركت به سمت تخصصي شدن وشكل گيري رشته هاي خاص فقهي شده است. فقه سياسي نيز از اين امر جدا نيست و به عنوان يك باب تخصصي از فقه، كه شامل مسايل مربوط به حسبيه، حكومت، سياست خارجي، جهاد و حقوق بين الملل مي گردد، ايجاد شده است. با تحقق انقلاب اسلامي دوره ي جديدي از گسترش فقه سياسي آغاز مي شود. اين تحرك خصوصا در عرصه سياست خارجي وروابط بين الملل، به طور مشخص نمود يافته است. روابط بين الملل، در معناي عام خود كه شامل انواع روابط سياسي، اقتصادي، فرهنگي و مانند آنها مي شود كه در وراي مرزهاي دولت صورت مي گيرد و آثار ونتايج سياسي دارد، تعريف مي شود. حال اين سوال مطرح مي شود كه فقه سياسي در روابط بين المللي و الگوي سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران داراي چه نقشي است؟ پاسخ در قالب اين فرضيه است كه تعريف خاص فقه سياسي از سياست خارجي و نوع تعريفي كه از برقراري روابط بين المللي ارايه مي دهد، سازنده ي مباني سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران در روابط بين المللي است. اين الگو استقلال ملي را با بهره گيري از مباني فقهي در چارچوب خود قرار داده است. فقه سياسي با ساختن هويت اسلامي و مذهبي، با توجه به ديدگاه سازه انگاري، تعيين كننده مجموعه اي از قواعد و هنجارهايي است كه نقش دهنده به سياست خارجي جمهوري اسلامي ايران است.