بدهي هاي بلند مدت و بيش سرمايه گذاري در وجه نقد و مخارج سرمايه اي از منظر تيوري نمايندگي

تمايل مديران به بيش سرمايه گذاري، يكي از هزينه هاي نمايندگي است كه به سبب تضاد منافع ميان مديران و سهامداران ايجاد مي شود. اين بيش سرمايه گذاري ها در حالي كه منافع شخصي مديران را حداكثر مي‌سازد، ارزش شركت را كاهش مي دهند. يك راه حل بالقوه براي مشكل بيش-سرمايه‏گذاري، انتشار بدهي است. پژوهش حاضر به دنبال بررسي تاثير بدهي هاي بلندمدت (استقراض) بر بيش‌سرمايه‌گذاري (در وجه نقد و مخارج‌ سرمايه‌اي) و تاثير پتانسيل رشد بر بيش‌سرمايه گذاري (در وجه نقد و مخارج سرمايه اي) مي‌باشد. جامعه آماري اين تحقيق شركت‌هاي پذيرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران است كه بر اساس شرايط در نظر گرفته شده براي انتخاب نمونه، 90 شركت طي دوره 1379 تا 1389، انتخاب گرديده است. به منظور تجزيه و تحليل اطلاعات از تكنيك رگرسيون چندمتغيره و آزمون مقايسه ميانگين استفاده شده است. يافته ها بيانگر آن است كه بين بدهي هاي بلندمدت و بيش ‌سرمايه‌گذاري (در وجه نقد و مخارج‌ سرمايه اي) ارتباط منفي و معناداري وجود دارد و ميانگين بيش سرمايه گذاري در وجه نقد و مخارج ‌سرمايه اي در شركت‌هايي با فرصت هاي رشد كم، بالاتر مي‌باشد.