بررسي فرآيند تحول در علوم انساني و ارايه مدلي كاربردي با رويكردي سلبي و ايجابي

علم پايه و اساس هويت انسان و جامعه انساني است. انسان با بهره‎گيري از ابزار عديده به وديعه نهاده شده از سوي خداوند خالق شارع به حقايق انباشت شده در پيرامون خود احاطه علمي يافته و براساس آن به تصرف در آن اقدام مي‎نمايد. گذر تاريخ و فراز و نشيب‎هاي انسان در اين گذر، موجب تعريفي محدود از علم و به تبع باب‎هاي معرفتي از آن شده است. به نحوي كه انديشمندان، خود را در چارچوبه ماده محدود نموده و با رويكردي انسان‎محور به علم نظر مي‎كنند. تقسيم‎بندي علم با اين رويكرد فقط با ويژگي‎هاي علم تجربي صورت گرفته و علوم انساني نيز جزيي از اين پارادايم محسوب مي‎شود. ايران پس از انقلاب اسلامي به دنبال برون‎رفت از اين پارادايم تلاش‎هاي زيادي صورت داده، اما به اذعان بسياري از انديشمندان با جهد بي‎توفيق و با كمي اغماض كم توفيق مواجه بوده است. دغدغه‎هاي زعيم قوم امام خامنه‎اي در رابطه با تحول در علوم انساني در دو دهه اخير نشان از اهميت اين موضوع دارد. با اين اوصاف تعيين مسير و بهره‎گيري از روشي منطقي براي تحول در علوم انساني با استفاده از نقد صحيح (رويكرد سلبي) و نظريه‎پردازي(با رويكرد ايجابي) از جمله مطالبي است كه محقق در اين نوشتار در راستاي ترسيم آن به بحث و بررسي نشسته است.