شناخت روش هاي ترغيب جوان ايران از 1337 تا 1391 بوسيله تلويزيون با رويكرد پارادايم هاي جامعه شناختي ديني

اين تحقيق نشان مي دهد، نگاه پارادايمي تلويزيون ايران از سال 1337 تا 1391 به منظور ترغيب جوانان چگونه بوده است. جامعه آماري برنامه هاي تلويزيون و جامعه نمونه تعداد 112 برنامه در پوشش فيلم،سريال، مي باشد. روش نمونه گيري به صورت تصادفي ساده و روش گردآوري اطلاعات اسنادي از ابتداي تاسيس تلويزيون تا انتهاي سال 1391 از طريق ضبط برنامه هاي تلويزيون هاي ماهواره اي، ويديو، و سي دي است. روش تحليل محتوا (Analysis Content) به عنوان تكنيك ثبت و ضبط داده ها از متن برنامه هاي تلويزيونو به عنوان پرسشنامه معكوس(Inverse Questioner) مي باشد. همچنين داده ها پس از كدگذاري با نرم افزار SPSS توصيف و تحليل شده اند. ازاينرو، سوال تحقيق اين است، نگاه تلويزيون به لحاظ پارادايمي در ترغيب جوانان از ابتداي تاسيس تلويزيون تا 1391 چگونه است؟. نتايج محتواي برنامه هاي تلويزيون نشان مي دهد، نگاه پارادايمي تلويزيون در ترغيب جوانان از سال 1337 تا 1357 بيشتر كاركردگرايي، عمل گرايي ويا پراگماتيسمي به منظور عينيت گرايي كردن جوانان است. دراين دوره، تلويزيون انسان را بي اراده، نابرابري، خودخواه، ابزار و بي توجه به ارزشها فرض مي كند و جوانان را به برتري، ثروت،مصرف گرايي ترغيب مي كند. نگاه تلويزيون از بهمن سال 1357 تا اواسط 1370 تغيير مي كند و رويكردي ديني توآم با انتقاد به برنامه هاي تلويزيون به ويژه برنامه هاي قبل از 1357 دارد و به نوعي به پارادايم انتقادي با رويكرد ديني است. در اين دوره، برنامه هاي سرگرمي تلويزيون جوانان را به ذهنيت گراي سوق مي دهد و آنان را به عقلانيت، اراده، حق انتخاب، آخرت، نگاه برابر، آشكار كردن لايه ها پنهان جامعه و سياست ترغيب مي كند. به طوري كه از اواسط 1370 تا 1391 تلويزيون از تركيب دو نگاه پارادايمي كاركردگرايي و هرمنوتيكي ويا تفسيرگرايي با رويكرد ديني براي ترغيب آنان استفاده مي كند و هم انسان را به امور اخروي و هم امور دنيوي سوق مي دهد و قصد دارد مخاطب را هم به عينيت گرايي و ذهنيت گرايي ترغيب كند.